اثربخشي مداخله‏ هاي آموزشي مبتني بر پذيرش و تعهد درمانگري بر تعلل‏ ورزي تحصيلي دانش‌آموزان

The Effectiveness of Educational Interventions based on Acceptance and Commitment Therapy on Students' Academic Procrastination

اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي آموزش پذيرش و تعهد درمانگري بر تعلل‏ورزي دانش‏آموزان پسر متوسطه انجام شد. روش پژوهش شبه تجربي با پيش‏آزمون، پس‏آزمون بود. جامعه‏ آماري پژوهش شامل دانش‏آموزان پسر دوره متوسطه شهر تبريز در سال تحصيلي 95-94 بود. به ‏منظور اجراي اين پژوهش دو كلاس شامل 49 دانش‏آموز به روش نمونه‏برداري خوشه‏اي چند مرحله‏اي انتخاب و به‏ طور تصادفي يك كلاس 25نفري به گروه آزمايش و كلاس ديگري به گروه گواه تخصيص يافت. براي سنجش تعلل‏ورزي تحصيلي از مقياس تعلل‏ورزي دانش‏آموز (PASS؛ سولومون و راثبلوم، 1984) استفاده شد. مداخله آزمايشي مشتمل بر 8 جلسه آموزش فنون و راهبردهاي پذيرش و تعهد درمانگري بود. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد با كنترل پيش‏آزمون، آموزش فنون پذيرش و تعهد درمانگري بر كاهش تعلل‏ورزي مؤثر بود و دو گروه تفاوت معنا‏داري با يكديگر داشتند. از آنجا كه آموزش پذيرش و تعهد درمانگري در كاهش تعلل‏ورزي دانش‏آموزان مؤثر است، لذا استفاده از آن به ‏عنوان روش درماني توصيه مي‏شود.

This study aimed to examine the effectiveness of acceptance and commitment therapy training on procrastination among boy secondary school students. The study design was a quasiexperimental, pretestposttest control group. The sample was drawn from secondary school student in Tabriz. Two classes were selected by multistage cluster sampling. One class with 25 students randomly assigned to experimental group and another class with 24 students randomly assigned to control group. To assess students' academic procrastination, the Procrastination Assessment ScaleStudent Form (Rothblum & Solomon, 1984) was used. The experimental group received 8 sessions of acceptance and commitment therapy techniques and strategies. The results of analysis of covariance indicated the efficacy of acceptance and commitment therapy in reducing procrastination. Using this intervention as a therapy is recommended.