بررسي بازي هاي زباني در دو اثر پالود و در جستجوي زمان از دست رفته

براي هنرمندان و نويسندگان، بازي همواره وسيله و ابزاري بوده است براي جلب و جذب تماشاگران و خوانندگان. اما آن زمان كه سخن از رمان و ادبيات و آفرينش ادبي به ميان مي آيد، اين امر شكل و حالت جديد و متفاوتي به خود مي گيرد. در حقيقت مي توان گفت كه اين ابزارهاي متفاوت و متنوع مي توانند براي سرگرم كردن خواننده و بوجود آوردن نوعي حس طنز و شوخي به شمار بيايند. علاوه بر اين جنبه كميك و طنز، نويسنده مي تواند از اين جنبه‌ها استفاده نمايد تا به بهانه شوخي و بازي ناگفته‌هايي را بگويد و آنچه را كه نمي تواند به روشني بر زبان آورد به شكلي غيرمستقيم بازگو نمايد و توصيف كند. مارسل پروست و آندره ژيد، اين دو چهره بزرگ ادبيات فرانسه در قرن بيستم از اين امكان به بهترين شكل بهره گرفته‌اند و ردپاي فعاليت هاي مبتني بر بازي را مي توان در جاي جاي متون آنها ديد. اين دو نه تنها از جنبه زباني بازي را به خدمت گرفته‌اند بلكه در توصيف صحنه‌ها و نيز توضيحاتي كه در مورد رفتار شخصيت هاي داستان داده‌اند از اين روش به خوبي بهره برده‌اند.