اثرات گردشگري بر توسعه شهر با رويكرد ارتقاي كيفيت زندگي (مطالعه موردي: شهر گچساران)

سطح كيفيت زندگي جامعه محلي با مراحل مختلف مدل چرخه حيات گردشگري در ارتباط است. در نظريه هاي متعدد اعتقاد بر اين است چرخه حيات گردشگري، كه عموماً بر ظرفيت تحمل اجتماعي استوار است، در طول مراحل اوليه توسعه تغييرات مثبتي در سطح كيفيت زندگي ساكنان مقصد ايجاد مي شود؛ ولي در ادامه، زماني كه ظرفيت تحمل يا سطح تغييرات قابل قبول جامعه به آستانه خود برسد، تغييرات منفي ناشي از توسعه گردشگري در جامعه نمايان خواهد شد و به تدريج، كيفيت زندگي ساكنان مقصد تنزل خواهد كرد؛ به همين منظور، در اين پژوهش سعي شده است پيامدها و اثرات مثبت اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي حاصل از توسعه گردشگري بر توسعه شهر با رويكرد ارتقاء كيفيت زندگي در شهر گچساران (دوگنبدان) از ديدگاه كارشناسان امر بررسي شوند و از اين طريق، راهكارهايي در جهت توسعه شهر گچساران پيشنهاد شده است. براي رسيدن به هدف تحقيق از روش توصيفي- تحليلي از نوع پيمايشي و براي جمع آوري داده ها از ابزار پرسشنامه و براي تحليل داده هاي تحقيق از نرم افزار SPSS استفاده شده است. اين تحقيق بر اساس موضوع از نوع پژوهش هاي موردي و برحسب محتوا از نوع تحقيقات كاربردي است؛ كه به تعيين و تفسير متغيرهاي مستقل و وابسته خواهد پرداخت. رويكرد تحقيق نيز از نوع اثبات-گرايي بوده و به وسيله آزمون همبستگي پيرسون به اثبات رابطه بين متغيرها مي پردازد. در نهايت با تحليل هاي صورت گرفته در اين پژوهش بين رونق گردشگري و بهبود كيفيت زندگي رابطه معناداري وجود دارد؛ همچنين، بين گسترش گردشگري و توسعه شهر رابطه معنادار و مستقيم وجود دارد