اساسي شدن حقوق به مثابه بديل مشروطه گرايي در دوران جهاني شدن

چند سالي است كه در گفتمان حقوقي كشور، اصطلاح اساسي سازي حقوق رواج يافته است. حقوق دانان در خصوص معناي اين اصطلاح اختلاف نظر دارند. اختلافي كه مي تواند ريشه در تفاوت فرايند اساسي سازي در نظام هاي حقوقي گوناگون داشته باشد. اساسي سازي، اصول و ارزش هاي مشروطه گرايي و قواعد بنيادين را به شكل عيني و با ضمانت اجراي حقوقي وارد هرم قواعد حقوقي مي كند. در سطح داخلي اساسي سازي حقوق، از طريق فرايندي برنامه ريزي شده و غير اتفاقي پيش مي رود و عموماً بر تصميمات و دستورات نهادهاي ويژه پاسدار قانون اساسي يا آراي دادگاه هاي عادي متكي است. در سطح فرا ملي، به موازات ايجاد حكمراني جهاني، اساسي شدن به صورتِ فرايندي غير برنامه ريزي شده و خود به خودي در حال پيشروي است؛ در اين سطح اساسي شدنِ حقوق ريشه در حل مسائل روزمرهِ اداره امور، توسط كنشگران اقتصادي، سياسي و ... دارد.