ارزيابي تاثير گردشگري حلال بر حوزه هاي گردشگري ايران با استفاده از مدل جمع وزني (WSM)

امروزه توسعه انواع گردشگري از مهم ترين موضوعات تحقيق در گستره علم جغرافياي انساني است؛ زيرا صنعت گردشگري از يك سو تنوع گسترده اي دارد و از سويي ديگر مي تواند آثار مثبت عميقي را در ابعاد مادي و معنوي زندگي انسان و فضاهاي جغرافيايي داشته باشد. در كنار ساختارهاي مديريتي و پيش نيازهاي كالبدي و ماديِ لازم براي توسعه گردشگري، يكي از مهم ترين عواملي كه مي تواند آثار مثبت و منفي را بر توسعه گردشگري در يك كشور بگذارد، الگوي ناظر بر نظام گردشگري آن كشور است. گردشگري حلال؛ الگويي رفتاري- عملكردي مي باشد كه ارزيابي تاثيرات آن بر انواع گردشگري كشور ايران، هدف تحقيق حاضر مي باشد. ماهيت تحقيق بنيادي بوده و از نوع توصيفي- تحليلي مي باشد. روش گردآوري داده ها؛ پيمايشي با استفاده از ابزار پرسشنامه خبره مي باشد. جامعه مورد نظر شامل 25 نفر از اساتيد گردشگري دانشگاه هاي شهر تهران بوده است. روش تحليل داده ها، استفاده از مدل جمع وزني WSM بوده و براي وزن دهي به شاخص ها از ضريب آنتروپي شانون استفاده شده است. يافته هاي پژوهش گويا است كه الگوي گردشگري حلال مي تواند بر توسعه، كارايي و اثربخشي هر يك انواع گردشگري كشور تاثيرات متفاوتي بگذارد، بگونه اي كه براي برخي از انواع گردشگري به عنوان محرك و مشوق توسعه و براي برخي ديگر به عنوان مانع عمل مي كند. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه الگوي حلال مي تواند منجر به توسعه برخي از انواع گردشگري مانند گردشگري مذهبي، فرهنگي، تاريخي، پزشكي و اكوتوريسم شود در حاليكه عامل محدودكننده اي براي گردشگري تفريحي، دريايي و گردشگري ماجراجويانه محسوب شود.