بن مايه مسيحا باوري در اپوكريفاي عهد عتيق

مسيحاباوري به عنوان يك انديشه و موضوعات پيراموني آن، يكي از دغدغه هاي مهم يهوديان است. نگاه يهود به اين موضوع، همچون آموزه هاي ديگر، در چارچوب ويژگي هاي فرهنگي، اجتماعي و ديني اين آيين است. موعودباوري يهوديان، رنج دراز‏مدت آنان در طول تاريخ را تحمل پذير كرده است. آنان پيوسته به اين موعود دل بسته و در نوشته هاي مقدس خود از او با واژه «مسيحا» نام مي برند. اين واژه، از كلمه «ماشيَح» در زبان عبري گرفته شده كه به معناي «مسح شده» است. گرچه ماشيَح لقبي براي پادشاهان قديم بني اسرائيل بوده، در زمان هاي بعد به پادشاه آرماني يهود اطلاق شده است. «تنخ» كه مسيحيان به آن عهد عتيق گويند، كتاب مقدس يهوديان است. آنان در كنار عهد عتيق، از مجموعه بزرگي به نام «تلمود» نيز بهره مي برند كه بسياري از جزئيات اعتقادي و احكام خود را از آن وام گرفته اند. در ميان متون ديني يهوديان، مجموعه نسبتاً بزرگ ديگري به نام «اپوكريفا» وجود دارد كه در حدود سه قرن، نزد برخي يهوديان حجت دانسته مي‏شد. اين نوشتار درصدد است تا بن مايه و خاستگاه مسيحاباوري قوم يهود را در كتاب هاي اپوكريفايي بررسي كند. اين بررسي نشان مي دهد كه كتاب هاي اپوكريفايي در انديشه مسيحاباوري، از عهد عتيق تاثير پذيرفته اند و از ميان خاستگاه هاي متعدد مسيحاباوري در عهد عتيق، به خاستگاه شهر «اورشليم» اهميت بيشتري داده شده است.