تحليل و بررسي نمادانگاري نشانه هاي ظهور

زبان دين، از مهم‏ترين مسائل فلسفه دين و مباحث الهيات جديد به شمار مي‏رود. فيلسوفان دين در اين مسئله، دو رويكرد متفاوت برگزيده‏اند؛ برخي بر اين باورند كه زبان دين، ناظر به گزاره هاي كلامي و الهياتي به طور عام است و همه گزاره هاي موجود در متون و نصوص ديني را دربر مي گيرد؛ و گروه ديگر بر آن اند كه زبان دين، تنها ناظر به گزاره هاي كلامي و الهياتي مربوط به خدا و آن هم اسماء و صفات انسان وارِ خداست. در هردو رويكرد، ديدگاه ها و ره‏يافت هاي مختلفي از گذشته تا به امروز در ميان الهي دانان و متكلمان و فيلسوفان دين مطرح بوده و هست. نمادين دانستن گزاره هاي كلامي و الهياتي، يكي از آن ديدگاه‏هاست. بنابر رويكرد نخست، مسئله مهدويت و آنچه در نصوص ديني مسلمانان درباره آموزه مهدويت و آخرالزمان، به خصوص علائم و نشانه هاي ظهور وارد شده است، در حيطه زبان دين وارد خواهد شد. در اين نوشتار با رويكردي توصيفي تحليلي، درپي پاسخ به اين پرسش هستيم كه با پذيرش ديدگاه اخير، گزاره هاي ناظر به علائم و نشانه هاي ظهور، از چه سنخي است؟ نمادين است يا غيرنمادين؟ و اگر آنها را واقع نما و معرفت بخش بدانيم، آيا به هيچ وجه نمي توان آنها را نمادين و سمبليك دانست؟ و اگر مي‏توان، كدام سنخ از نماد مدنظر است؟ نمادي كه امروزه در فلسفه دين و در بين متفكران غربي مطرح است، يا مدلي ديگر مراد است؟