بررسي تطبيقي مولفه‏ هاي زمان روايي در داستان «فرارِ» آليس مونرو و داستان «پرلاشزِ» زويا پيرزاد

زمان روايي در قالب داستان كوتاه، به دليل اختصار و تاثير در شخصيت پردازي، اهميت بسزايي دارد. در پژوهش حاضر، داستان «فرار» آليس مونرو و داستان «پرلاشز» زويا پيرزاد از مَنظرِ مولفه هاي زمان روايي، بر مبناي نظريه ژرار ژنت، مورد بررسي و تحليل تطبيقي قرار گرفته است. در اين جُستارف به دو سوال مطرح شده پاسخ داده خواهد شد: استفاده از زمان روايي تا چه حد در قالب داستان كوتاه و شخصيت پردازي ضروري است؟ آيا در اين سبك از روايت، زويا پيرزاد از آليس مونرو متاثر بوده است؟ بررسي تطبيقي اين دو داستان از مَنظرِ زمان روايي، از آن جهت حائز اهميت است كه آثار دو نويسنده، در فُرم و محتوا داراي ويژگي هاي مشتركي همچون مولفه هاي زمان روايي با تاكيد بر شخصيت هاي زن و رويكردِ اجتماعي به مسائل زنان است. تحليل اين دو داستان نشان مي‏دهد كه وجوهِ مشترك سبك روايي و محتوايي، با تاكيد بر مسائل زنان و رويكرد اجتماعي، به مشكلات آنان در داستان هاي دو نويسنده و مقارن بودن دوره اوج تكامل اين سبك از داستان ها در امريكا و اروپا (دهه نود ميلادي)، با تاليفِ داستان هاي زويا پيرزاد و ترجمه فارسي اين آثار، مي تواند حاكي از متاثربودن او از اين سبك داستان نويسي آليس مونرو باشد.