ارزيابي و درمان آسم مزمن

آسم مزمن يكي از معضلات عمده سلامت در اطفال و بزرگسالان سراسر جهان است. هدف درمان، پيشگيري از علايم با كاهش التهاب و واكنش پذيري بيش از حد راه هوايي است. درمان گام به گام افزايشي براي كنترل علايم، شامل شروع درمان با دوز كم و افزايش شدت درمان در ويزيت هاي بعدي در صورت عدم كنترل بيماري است. درمان گام به گام كاهشي از رژيم با دوز بالا شروع ميشود و شدت درمان با كنترل بيماري كاهش مييابد. كارآزمايي هاي تصادفي شده شاهد دار متعددي نشان داده اند كه كورتيكواستروييدهاي استنشاقي موثرترين درمان تك دارويي هستند. ساير عوامل دارويي را مي توان در صورتي كه كنترل بهينه علايم در ابتدا حاصل نشد، به كورتيكواستروييدهاي استنشاقي اضافه كرد. آگونيست هاي طولاني اثر بتا-2 موثرترين داروي تكميلي هستند، اما درمان تك دارويي با آنها توصيه نمي شود چرا كه پرسشهايي در مورد بي خطر بودن آنها وجود دارد. آنتاگونيستهاي گيرنده لوكوترين را ميتوان به كورتيكواستروييدهاي استنشاقي اضافه كرد، اما اثربخشي آنها به اندازه اضافه نمودن يك آگونيست طولاني اثر بتا-2 نيست. در بيماران مبتلا به آسم مداوم خفيف كه ترجيح ميدهند از كورتيكواستروييدهاي استنشاقي استفاده نكنند، ميتوان از به آنتاگونيست هاي گيرنده لوكوترين به صورت درمان تك دارويي استفاده نمود، اما اثربخشي انها كمتر است. تجويز آنتي باديهاي تك دودماني را به دليل هزينه زياد و خطر آنافيلاكسي آنها، بايد براي بيماران مبتلا به علايم شديد كه با ساير عوامل دارويي كنترل نمي شود، در نظر داشت. در افراد مبتلا به آسمي كه بيماري شان با آلرژي هاي تاييد شده آغاز مي شود، در صورتي كه دچار عوارض جانبي داروها شدهاند يا دچار ساير اختلالات آلرژيك همزمان هستند، بايد ايمني درماني را مدنظر قرار داد. بسياري از بيماران مبتلا به آسم از عوامل مكمل و جايگزين نيز استفاده ميكنند كه در مورد اغلب آنها از نظر بي خطر بودن يا اثربخشي اطلاعاتي در دست نيست.