ارزيابي و تحليل مولفه هاي زيست پذيري كلان شهر تهران

زيست پذيري شهري يكي از مباني اساسي توسعه پايدار شهري و همچون سكه داراي دو رو مي باشد كه يك روي آن معيشت است و روي دومش پايداري بوم شناختي است. رويكرد زيست پذيري را مي توان برآمده از افزايش آگاهي نسبت به الگوهاي ناپايدار زندگي شهري دانست كه در درازمدت موجب كاهش توان منابع محيطي مي شود. نوشتار حاضر درپي آن است كه با هدف شناخت پايه اي از وضعيت حاكم بر زيست پذيري كلان شهر تهران بپردازد. براي دستيابي به اين هدف، با بهره گيري از روش كتابخانه اي ـ پيمايشي و ابزار پرسشنامه محقق ساخته؛ 485 نفر ازشهروندان ساكن كلان شهر تهران به روش نمونه گيري احتمالي (به روش تصادفي ساده) مورد ارزيابي قرارگرفته و اطلاعات گردآوري شده با استفاده از تحليل هاي آزمونT تك نمونه اي؛ آزمون تحليل واريانس و تحليل مسير در نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل آماري استفاده شده است. نتايج به دست آمده نشان داد در بين مولفه هاي زيست پذيري در كلانشهر تهران، شاخص كالبدي با مقدار آماره t، 378/0 ضعيف تر از ساير شاخص ها قرار دارد. شاخص اقتصادي نيز با آماره 775/1 در وضعيت بهتري از شاخص هاي ديگر است. بعد از آن شاخص هاي اجتماعي با آماره 440/0 و زيست محيطي با آماره 481/0 در رتبه هاي بعدي قرار دارند همچنين نتايج نشان داد شرايط زيست پذيري يكسان نيست و بين مناطق شهر تهران مورد مطالعه از نظر تفاوت شاخص زيست پذيري تفاوت معناداري ديده مي شود. در اين ميان، شاخص اقتصادي با مقدار F 215/47 بيشترين مقدار اختلاف و تفاوت را دارد و مي توان گفت كه در شاخص اقتصادي، اختلاف زيست پذيري در شهر تهران بيشتر از ساير شاخصه ها است.