بررسي حساسيت واحدهاي سنگي به فرسايش با استفاده از ويژگي هاي كاني شناسي

لازمه حفاظت از منابع خاك، مديريت و ارائه راهكارهاي مناسبي مي باشد كه با شناخت ماهيت واحدهاي سنگي و اطلاع از اهميت نسبي منابع اصلي رسوب حاصل مي شود. هدف از مطالعه حاضر تعيين سهم هركدام از واحدهاي سنگي در توليد رسوب و تشخيص وضعيت فرسايشي آن ها مي باشد. بدين منظور پس از نمونه برداري از منابع رسوب و رسوبات موجود در بستر آبراهه هاي حوزه آبخيز خياوچاي، اقدام به عمليات دانه بندي ذرات به روش خشك شد. سپس الك هاي 600 ميكرون و چهار ميلي متر به عنوان الك هاي شاخص انتخاب شدند و با انتخاب 100 دانه رسوبي از هر نمونه، بررسي هاي كاني شناسي با استفاده از بينوكلر با بزرگنمايي 40 برابر و با توجه به واقعيت رسوبي منطقه، صورت پذيرفت و جنس كاني ها و خرده سنگ ها تعيين و با شمارش تعداد آن ها و تعيين سهم هركدام از كاني ها و خرده سنگ ها، نتايج را با واحدهاي سنگ شناسي مقايسه و تطبيق داده، سنگ و واحد توليدكننده هركاني و خرده سنگ و درصد سهم هر واحد سنگي در توليد رسوب مشخص شد. نتايج نشان داد واحد سنگي Qvl با 51/45 درصد بيش ترين سهم را در توليد رسوب حوضه دارد كه با نمره كل شاخص فرسايش 14/1053 در وضعيت فرسايشي خيلي شديد قرار دارد كه به دليل تخريب مكانيكي گسترده و نيز گسترش آن در دو طرف زهكش اصلي كاملاً توجيه پذير است. پس از واحد سنگ شناسي Qvl ، واحد Qds2 و Qvb به ترتيب با 87/30 و 54/10 درصد بيش ترين سهم در توليد رسوب را داشته و واحد Qtasl با 22/1 درصد كم ترين سهم را دارا مي باشد.