معني شناسي حرف «فاء» در قرآن و چالش هاي ترجمه ي آن به زبان فارسي با تكيه بر دستور زبان عربي (بررسي موردي ترجمه هاي الهي قمشه اي، فولادوند و خرمشاهي)

قرآن كريم ساختار نحوي، صرفي و بلاغي محكمي است. فرآيند برگرداندن اين كتاب آسماني مستلزم توجه شاياني به نحو يا دستور زبان عربي است. در اين زبان، حرف «فاء» يكي از حروف معاني است كه از تنوع بسياري برخوردار است و اين مسئله كار مترجم را هنگام برگردان آن به زبان فارسي دشوار مي كند. مترجمان فارسي براي ترجمه «فاء» برابر نهادهاي «پس»، «سپس» و «آنگاه» را ارائه داده اند كه با توجه به تنوع اين حرف، ناكافي است. هدف اين پژوهش آن است كه از نظر دستوري بررسي كند مترجماني مانند الهي قمشه اي، فولادوند و خرمشاهي چگونه اين حرف را در قرآن ترجمه كرده اند. از جمله نتايجي كه به دست آمده اين است كه مترجمان در ترجمه «فاءِ» عطف و جزاي شرط عملكرد مطلوبي داشته اند، اما در ترجمه «فاءِ» استيناف، سببيه، زائده و فصيحه به خوبي از عهده برنيامده اند، به گونه اي كه براي فاءِ استيناف و زائده برابرنهادهايي را قرار داده اند كه نادرست است؛ زيرا نبايد اين نوع از فاء، ترجمه شود. آنها در ترجمه فاءِ سببيه نيز در بسياري موارد جنبه سبب و مسبب بودن را رعايت نكرده اند و عليت را نشان نداده اند. چنان كه در فاء فصيحه نيز فقط جنبه عاطفه بودن آن را لحاظ كرده اند و به بخشي از جمله كه حذف شده است و وظيفه افصاح كلام را بر عهده دارد، توجهي نداشته اند و اين بي توجهي نيز سبب شده است كه در برگردان آن به اشتباه بروند.