وهابيت و گسترش اسلام تندرو در جنوب شرق آسيا

اسلام، در جنوب شرق آسيا از آغاز تا امروز، اسلامي صوفيانه، مداراطلب و ميانه رو بوده است. برجسته ترين ويژگي مسلمانان اين منطقه در دوره هاي گوناگون تاريخي و معاصر، رواداري نسبت به پيروان ديگر اديان و نحله هاي محلي و همزيستي مسالمت آميز با آنها بوده است. در واقع اسلام در جنوب شرق آسيا همواره چهرهاي خندان و صلح جو داشته است. از اواخر قرن هجدهم و اوايل قرن نوزدهم مسلمانان جنوب شرق آسيا با انديشه هاي وهابي آشنا شدند. از اين دوره، بسياري از علما مسلمان اين منطقه براي تكميل تحصيلات خود به شهرهاي مكه و مدينه و قاهره سفر كردند و در اين مراكز با وهابيها آشنا شدند. در قرن بيستم و با تشكيل كشور عربستان سعودي و در پي ايجاد مراكز آموزشي گوناگون در جنوب شرق آسيا، تاثير انديشه هاي وهابي بر مسلمانان جنوب شرق آسيا رو به فزوني نهاد. فعاليتهاي وهابيان در طول اين مدت به ويژه در چند دهه اخير در جنوب شرق آسيا موجب شد كه برخي از مسلمانان اين منطقه به تدريج از رواداري، ميانه روي و مدارا طلبي به تندروي و ستيزه جويي با پيروان ديگر اديان و نحله ها و حتي مسلمانان ديگر، روي آورند. در اين مقاله پس از بيان چگونگي ورود انديشه هاي وهابي به جنوب شرق آسيا، به نقش فعاليتهاي وهابيان در افزايش گرايش به تندروي و عدم مدارا در ميان مسلمانان جنوب شرق آسيا پرداخته شده است.