نقدي بر فرهنگ توصيفي دستور زبان فارسي

فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی شامل اهم اصطلاحات دستورهای سنتی و جدید فارسی به ویژه در حوزة صرف و نحو است. مؤلف بر آن بوده كه لب و خلاصة توضیحات دستور پژوهان را ذیل هر مدخل مطرح كند و با ارائه مثال های كافی نكته ای را مبهم نگذارد طوری كه فرهنگ همچون كتابی خودآموز به كار آید. یكی از ویژگی های مثبت كتاب توجه مؤلف به گنجینه دستورهای سنتی فارسی است. علاوه بر آن، این فرهنگ بر خلاف فرهنگ های تخصصی زبان شناسی برای غیرمتخصصان نیز قابل استفاده است و مطالب آن با زبانی ساده بیان شده است. فرهنگی با این ویژگی ها، در زبان فارسی مشابه ندارد. در كنار این محاسن، اشتباهات این فرهنگ نیز كم نیست. ناقدان با بررسی برخی از مدخل های كتاب سعی كرده اند به بعضی از این اشتباهات اشاره كنند. مشكلات عمده فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی عبارت اند از محدودیت منابع مورد استفاده مولف و استفاده نكردن از منابع به روز زبان شناختی به ویژه در حیطه نحو، نقل مطالب از منابع بدون این كه مولف در مقام پیوند دهنده و ناقد و تنظیم كننده مطالب، نقش پر رنگی داشته باشد. ضعیف بودن مدخل های حوزه نحو نسبت به صرف، یك دست نبودن روش ها در بیشتر حوزه ها و اشكالات ویرایشی پرشمار.