توجه به فرهنگ ايراني يكي از ويژگي هاي سبكي اقبال لاهوري

سرزمین ایران با دارا بودن ادبیّاتی پُر بار كه عالیترین معارف انسانی را بازتاب داده و نیز برخورداری از گنجینۀ میراث والاترین دستاوردهای عقلی بشر در طول تاریخ، در كنار وسعت و بركت خاك و تنوعّ آب و هوا، و سنّت هایی كه همواره سرخطّ فراگیری برای دیگرِ ملّتها بوده، گوناگونی اقوام در همزیستی داخلی، ظهور ادیان استخوان دار با انبوهی از پیروان، زنده بودن روح جمعی كه عقربۀ آن در جهت بالندگی و گسترش آرامش هماره در حال كوشش بوده است، كانون خلاقّیّت های نوبه نو، مركز امیدآفرینی و شادزیستی، قرار داشتن در چهارراه پیوند با مهمترین تمدنّهای دوران كهن زیست انسان - از چین تا شبه قارّه و بیزانس و مصر- و در قلّۀ این ارزشها، بهره مند بودن از خط و زبانی كه آهنگ و موسیقی آن گوشنواز و تاب و توان آن برای بر دوش كشیدن ظریفترین معرفتهای بشری از فلسفه و عرفان تا نجوم و علوم طبیعی و دانش های نقلی و عقلی فراوان، بدیهی است كه از گذشته های دور هدفِ بسیاری از نخبگان از كران تا كران جهان قرار گیرد برای پژوهش های تاریخی، علمی، ادبی و فرهنگی. « دكتر محمّد اقبال لاهوری »- این برهمن زادۀ رمزآشنای روم و تبریز- یكی از همین پژوهشگران و از مردان فحلِ روزگار ما است كه با طبع خالصانه و فراست مؤمنانۀ خویش، رقیقه ها و دقیقه های ایرانِ لبالب از دانش و كوشش را دریافت و دل و دیدۀ خود را با عطر بهاریش مانایی داد. هدف این مقاله، بررسی نگاه این دانشمند و فیلسوف معاصرِ پاكستانی به فرهنگ و تمدنِّ برخاسته از ایران زمین و ارزیابی و تأثیرگذاری آن بر آثار وی است. این پژوهش سرِ آن دارد كه نشان دهد اقبال در همۀ پویه ها و روش زندگی علمی خود، براستی متأثّر از سنّتهای ملّی ایران و آثار فخیم و روش دانش مدارانۀ بزرگان فهیم آن بوده است