عوامل موثر بر آسيب پذيري منطقه 6 شهر تهران و پهنه بندي آسيب پذيري در مواجه با بحران هاي طبيعي

مقدمه و هدف پژوهش: تعيين ميزان آسيب پذيري بافتهاي شهري با در نظر داشتن عوامل مؤثر بر آسيب پذيري، يكي از الزاماتي است كه بايد پيش از وقوع حوادث و به منظور آمادگي هرچه بيشتر براي مديريت كارآمد بحران در شهرها، صورت پذيرد. اين پژوهش نيز به دنبال تبيين عوامل موثر بر آسيب پذيري است. بر اين مبنا از لحاظ ماهيت جز تحقيقات توصيفي- تحليلي و به لحاظ هدف از نوع كاربردي است. جامعه آماري آن منطقه 6 شهرداري تهران ميباشد كه بر مبناي قدمت و مركزيت به عنوان نمونه انتخاب شده است. روش پژوهش: داده ها به دو صورت ميداني و كتابخانه اي با ابزارهايي چون پرسشنامه ديمتل، كتب، مقالات و نقشه هاي گوناگون، جمع آوري و با استفاده از نرم افزارهايEXCEL, MATLAB , IDRISI وARC GIS 10.1، مورد تحليل واقع شده اند. يافته‌ها: نتايج بيانگر آن است كه؛ بخشهاي مركزي، جنوبي و به ويژه جنوب شرقي منطقه به لحاظ بالا بودن عمر و قدمت ساختمان‌ها، تراكم جمعيت و بعد خانوار بالا و شبكه هاي ارتباطي پر پيچ و خم با نفوذپذيري كم، داراي پتانسيل آسيب‌پذيري بالايي هستند. نتيجه گيري: بر اين اساس برنامه ريزي كاربريزمين و منطقه بندي به عنوان يكي از مهمترين ابزارها و درعين حال اهداف برنامه ريزي شهري جايگاهي حياتي در تحقق مخاطره نگري و كاهش خطرپذيري در فرآيند توسعه شهري دارد.