سنجش پذيرش اجتماعي فناوري شبيه سازي انسان در جامعه دانشگاهي ايران

توسعه فناوري شبيه سازي به كاربردهاي بازتوليدي و درماني در سال هاي اخير، حساسيت هاي گسترده اي را در جامعه جهاني برانگيخته است. از يك سو موافقان با طرح موضوعاتي نظير توانمندي اين فناوري در اصلاح نواقص زيستي و درمان بيماري ها از آن حمايت و از سوي ديگر، منتقدان با در نظر گرفتن ملاحظات اخلاقي و اجتماعي، از ناتواني بشر در كنترل پيامدهاي اين فناوري ابراز نگراني مي كنند. توسعه اين فناوري در جامعه اسلامي ايران نظير جوامع ديگر مستلزم درك عمومي مثبت و پذيرش اجتماعي آن است. هدف اين پژوهش سنجش پذيرش فناوري شبيه سازي از دو نوع بازتوليدي و شبيه سازي درماني در جامعه دانشگاهي ايران بوده و به اين منظور از مدل پذيرش فناوري ديويس استفاده شده است. جامعه آماري اين پژوهش، دانشجويان و اعضاء هيات علمي دانشگاه هاي شهر تهران و نمونه آماري آن شامل 316 نفر است. ابزار گردآوري داده ها هم پرسشنامه و روش تحليل داده ها آمار توصيفي و آزمون هاي همبستگي و آزمون T است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه درك عمومي جامعه دانشگاهي از شبيه سازي انساني با هدف بازتوليد، منفي اما به منظور شبيه سازي درماني، مثبت است. همچنين جنسيت، عاملي تاثيرگذار بر پذيرش اين فناوري است بدين معنا كه مردان نسبت به فناوري شبيه سازي خوش بين و زنان نسبت به آن بدبين هستند. يافته هاي اين پژوهش مي تواند دلالت هاي سياستي قابل ملاحظه اي را براي سياست گذاري هاي مرتبط با توسعه فناوري شبيه سازي در اختيار سياست گذاران علم و فناوري كشور قرار دهد.