سياست كيفري سخت گيرانه در قبال جرايم خرد در پرتو راهبرد و تسامح صفر با تاكيد بر حقوق كيفري ايران و آمريكا

افزايش قابل ملاحظه بزهكاري در اوايل دهه هفتاد ميلادي در ايالات متحده آمريكا، دولت فدرال را بر آن داشت تا براي كاهش آن تدابير نويني را بينديشد. اين تصميم باعث پيدايي نظريه هاي جديدي مانند «عدالت استحقاقي» و «نظريه پنجره هاي شكسته» در جرم شناسي گرديد. در اين مسير، از اوايل دهه نود ميلادي، نظريه پنجره هاي شكسته به خلق راهبردي پليسي به نام «سياست تسامح صفر» منجر گرديد. بدين سان، دولت فدرال آمريكا به همراه برخي ايالات در چهارچوب مديريتِ ريسكِ جرم با اتخاذ سياست تسامح صفر، تلاش نمودند تا براي معماي جرم، راه حل جديدي ارائه دهند. در سياست كيفري نظام جمهوري اسلامي ايران راهبرد «تسامح صفر» را مي توان در طرح موسوم به «ارتقاي امنيت اجتماعي» مشاهده نمود. در اين مقاله مباني نظري ظهور اين راهبرد در سياست كيفري آمريكا و ايران و ارزيابي نتايج عملي اتخاذ اين سياست مورد مطالعه قرار مي گيرد.