بررسي ابعاد زيست محيطي و جايگاه محيط زيست شهري در برنامه هاي توسعه ايران

مقدمه و هدف پژوهش: امروزه توجه به مسائل زيست‌محيطي در برنامه‌ريزي‌ها، فعاليت‌ها و اقدامات توسعه در شهرها، مي‌تواند گامي مؤثر در جهت بهبود وضعيت محيط‌زيست و در نتيجه ارتقاء سطح كيفيت زندگي شهروندان باشد. به‌تبع شرايط اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و سياسي كشور، چالش‌هايي فرا روي محيط‌زيست كشور وجود دارد كه بررسي و شناسايي آن مي‌تواند باعث تعيين راهكار در جهت مديريت و ارتقاء كيفيت محيط‌زيست كشور گردد. روش پژوهش: تحقيق حاضر، از نوع كاربردي و روش آن توصيفي- تحليلي مي‌باشد. هدف تحقيق حاضر بررسي ابعاد زيست‌محيطي و جايگاه محيط‌زيست شهري در برنامه‌هاي توسعه‌اي كشور است. يافته‌ها: اين تحقيق با نگاهي كلي به جايگاه محيط‌زيست در برنامه‌هاي توسعه كشور، جايگاه محيط‌زيست شهري را در اين برنامه‌ها مورد تأكيد قرار مي‌دهد. با بررسي برنامه‌هاي توسعه‌اي كشور آنچه آشكار مي‌باشد، لزوم توجه به جايگاه محيط‌زيست در روند تدوين و تصويب قوانين برنامه‌اي است. نتيجه‌گيري عواملي چون ناهماهنگي در اجرا، نبود زيرساخت‌هاي لازم، مديريت‌هاي موازي، عدم تدوين آيين‌نامه اجرايي در زمان مناسب و پيشي گرفتن ملاحظات اقتصادي نسبت به ضرورت‌هاي حفظ محيط‌زيست منجر به كاهش اثربخشي مواد قانوني مصوب در برنامه‌ها گرديده است. همچنين وظيفه حفظ محيط‌زيست شهري در برنامه‌هاي توسعه و مديريت شهري، دستخوش ناهماهنگي‌ها و بي‌توجهي‌هاي متعددي شده است. از اين‌رو تصميم‌گيري در خصوص ساماندهي و اصلاح وضع موجود با استمداد از قوانين جديدتر، موضوعي است كه بايد در تقويت جايگاه واقعي مديريت شهري، توسعه شهري، طرح‌هاي توسعه و تبيين وظايف هر يك از عناصر دخيل در حفظ محيط‌زيست شهري اعم از شوراها، شهرداري‌ها، نهادهاي دولتي، بخش خصوصي و غيره بيشتر مورد توجه قرار گيرد. ضرورت ديگر هم تغيير مكانيسم نظارت و ارزيابي عملكرد برنامه‌هاي محيط‌زيست به ايجاد سيستم متمركز در سازمان حفاظت محيط‌زيست و تكميل اطلاعات آن توسط ساير دستگاه‌هاي ذي‌ربط است.