بررسي احساس شاد كامي و عوامل موثر بر آن در بين مددجويان بهزيستي شهرستان رشت

مقدمه و هدف پژوهش: بررسي ميزان شادكامي مددجويان براي سازمان بهزيستي و خصوصاً ارزيابي ادواري از زندگي افرادي كه از خدمات حمايتي و توانبخشي بهزيستي بهره‌مند شده اند با توجه به ماموريت‌ها و اقدامات اين سازمان در جامعه، كاملاً ضروري است. اين پيمايش نيز در همين راستا انجام شده است. پس از مرور ديدگاه‌هاي مختلف، به ويژه، با تاكيد بر ديدگاه‌هاي نابرابري آدامز، نظريه محروميت نسبي گار و نظريه پيامدهاي مدرنيته گيدنز، فرضيه‌ها تدوين شد. روش پژوهش: اين تحقيق با استفاده از روش پيمايش و پرسشنامه شادكامي آكسفورد با كمي اصلاح، در بين مددجويان بهزيستي شهرستان رشت به صورت نمونه‌گيري احتمالي ساده انجام شد و مراجعه كنندگان به واحدهاي مختلف مددكاري بهزيستي و مراكز تحت نظر اداره بهزيستي شهرستان رشت، مورد بررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان مي‌دهد 58.1 درصد از نمونه‌ها شادكامي متوسط دارند. 22.1 درصد شادكامي كم و 19.8 درصد، شادكامي زياد دارند. براي تحليل چند متغيري، از تحليل رگرسيون استفاده شده است كه بر اساس آن سه متغير تحقيق در ارتباط همزمان با متغير شادكامي، معنادار بوده اند كه شامل ارضاء نيازها، همبستگي اجتماعي و احساس امنيت است. حدود 60 درصد از تغييرات متغير شادكامي، توسط متغيرهاي مدكور تبيين مي‌شود. نتيجه گيري: احساس شادكامي در زندگي اگر چه تا حد زيادي بستگي به شرايط فردي دارد، اما تأثير عوامل اجتماعي، به ويژه ارضاء نيازها، همبستگي اجتماعي و احساس امنيت در افزايش و يا كاهش آن بسيار زياد است