جايگاه نظام خانواده در بحران هاي منطقه خاورميانه و نقش آموزش و پرورش تطبيقي

طی دو دهه اخیر، جهان شاهد افزایش تعارضات منطقه ای متأثر از رابطه میان تمدنها بوده است. با توجه به روابط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی كشورهای مسلمان با كشورهای غربی، اكثر این تعارضات در منطقه خاورمیانه رخ داده است. مصلحان اجتماعی برای رفع این بحرانها و كاهش آلام میلیونها انسان بر نقش نظامهای اجتماعی، به ویژه دو نظام خانوادگی و آموزشی تاكید می­ورزند. این دو نظام می­توانند از طریق توسعه آموزشهای انسانی، فهم مشترك میان فرهیختگان و مردم را در جوامع درگیر افزایش دهند. در این وضعیت، علم آموزش و پرورش تطبیقی این توانمندی را دارد كه قدرت گوش ­سپاری به فرهنگهای دیگر و درك متقابل بین ­المللی را در مردم جهان افزایش دهد.در مقاله حاضر تلاش شده استبا بهره­ گیری از روش تحقیق تطبیقی تاریخی و مقایسه آرای تربیتی سه مربی مسلمان یعنی فارابی، ابن سیناو غزالی با آرای لاك، روسو و دیویی نشان داده شود چگونه افكار و آرای تربیتی مشترك می­توانند نخست سبب كاهش شكل ­گیری جانب داری­های ذهنی افراد از طریق تربیت خانوادگی و سپس افزایش درك تفاهم فرهنگی در سطح ملی و منطقه ای شوند.