ضرورت توسعه پايدار در مناطق عشايري استان فارس

فاقد عنوان و چكيده لاتين

توسعه پايدار جامعه عشايري، فرآيندي است كه در آن سياست‌هاي طبيعي، اجتماعي، اقتصادي، كالبدي و مديريتي و ديگر سياست‌ها چنان طراحي شده باشند كه از نظر اقتصادي، اجتماعي و بوم شناسي پايدار باشد. جامعه عشايري به عنوان جامعه سوم در كنار ساير جوامع (شهري - روستايي) در ايران به جامعه‌اي اطلاق مي‌شود كه معيشت مبتني بر دامداري، و استفاده از مراتع مي‌باشد. بنابر اين بررسي توسعه پايدار در جامعه عشايري استان فارس حائز اهميت فراواني است. اين پژوهش در اين راستا از جامعه آماري منطقه مورد نظر با استفاده از فرمول كوكران تعداد 60 نمونه(نفر) انتخاب گرديد. ابزار تحقيق پرسشنامه بوده و روش جمع‌آوري اطلاعات با استفاده از تكنيك‌هاي مشاهده و مصاحبه انجام گرفت. ميزان ضريب آلفاي كرونباخ براي ساختار اقتصادي 0/88 بدست آمده و با استفاده از نرم افزار (19 (SPSSميزان همبستگي ساختار اقتصادي از طريق آزمون پيرسون با فاكتورهايي مانند تعداد دام‌هاي عشاير، ميزان درآمد سالانه از دامداري و سابقه بهره برداران مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج بدست آمده بين ميزان ساختار اقتصادي با ميزان درآمد سالانه از دامداري و سابقه بهره برداران رابطه مستقيم معني دار و با تعداد دام رابطه عكس معني داري وجود دارد و نشان‌دهنده رابطه تنگاتنگ جامعه عشايري با ساختار اقتصادي آن‌ها است. از جمله نتايج حاكي از ضعف اقتصادي بهره‌برداري‌هاي عشايري، بهران مديريت و تخريب ناشي از چراي مفرط، افزايش هزينه‌هاي تعليف دستي دام، نگرش منفي به روند زندگي آتي عشاير، عدم حمايت كافي از بيمه عشاير توسط دولت، نبود بازار مشخص خريد و فروش دام، مهاجرت فصلي جوانان عشاير به شهرها براي تأمين هزينه‌هاي زندگي به دليل ناكافي بودن درآمد، همچنين جامعه عشاير مورد مطالعه تحت نظام ايلي توان پتانسيل توسعه خود را به دليل محدوديت‌هاي جمعيتي( اكولوژيكي) اقتصادي- اجتماعي- فرهنگي را تا حدودي از دست داده است و اقتصاد عشاير مورد مطالعه داراي ضعف‌هاي اساسي مي‌باشد. بنابر اين ترسيم افق آتي و داشتن برنامه بلند مدت و ميان مدت براي اين جامعه مي‌تواند در توسعه پايدار جامعه عشايري كشور مؤثر واقع گردد.