بررسي اثر ورزش تردميل بر كاتالپسي در موش هاي صحرايي نر ديابتي مدل پاركينسوني با رزرپين

سابقه و هدف: پاركينسون يك بيماري تحليل برنده سيستم عصبي در سيستم عصبي مركزي است كه توسط از دست دادن نورون­ هاي دوپامينرژيك در سيستم نيگرواسترياتال مشخص مي­ شود و داراي علائم باليني مانند لرزش در حالت استراحت، سفتي عضلاني، كندي حركت و اختلال در رفلكس هاي وضعيتي است. ديابت يك بيماري متابوليك است كه عوارض زيادي دارد، از جمله هايپرگلايسميا كه ممكن است بر شدت علائم بيماري پاركينسون اثرگذار باشد. هدف از اين مطالعه بررسي اثر ورزش تردميل بر كاتالپسي در موش هاي صحرايي نر ديابتي مدل پاركينسوني با رزرپين مي ­باشد. مواد و روش ­ها: در اين مطالعه از 48 سر موش صحرايي نژاد ويستار در 8 گروه (كنترل، ورزش، پاركينسون، ديابت، پاركينسون­+ورزش، ديابت+ورزش، ديابت+پاركينسون و ديابت+پاركينسون+ورزش) استفاده شد. ديابت به­ وسيله تزريق تك­دوز استرپتوزوتوسين (mg/kg، i.p 60) و بيماري پاركينسون به­وسيله تزريق رزرپين به­ مدت 2 روز ( mg/kg، i.p1) ايجاد گرديد. براي سنجش كاتالپسي از تست ميله استفاده شد. موش هاي صحرايي در گروه هاي ورزش، 5 روز در هفته به­ مدت 20 دقيقه با سرعت 24 متر در دقيقه، در طول 3 هفته توسط دستگاه تردميل موتو ردار مجبور به دويدن شدند. نتايج: ميزان كاتالپسي در گروه ديابت+پاركينسون به ­طور معني داري بيشتر بود و در گروه ورزش+ديابت+پاركينسون كاهش معني ­داري نسبت به گروه ديابت+پاركينسون داشت. نتيجه­ گيري: ديابت مي تواند بر شدت كاتالپسي ناشي از رزرپين در موش هاي صحرايي مدل پاركينسون موثر باشد. و ورزش مي تواند باعث بهبود كاتالپسي در اين حيوانات گردد.