تحليل گفتمان سازماني؛ بررسي رهگفت هاي ارتباطي در محيط كار (مورد مطالعه: دانشگاه تهران)

تحليل گفتمان سازماني رويكردي كيفي و نوين در واكاوي طبيعت گفتمان در سازمان به شمار مي آيد. اين پژوهش از ديدگاه روش شناختي، در بستري پساساختاري بر آن است تا به بررسي پديده اي برجسته در گفتمان سازماني؛ «رهگفت هاي ارتباطي» بپردازد. از اين رو، به مدت هشت روز گفت وگوي سه نفر در محيط كاري (دفتر آموزش دانشكده) ضبط، پياده سازي و به متن (پيكره) تبديل گرديد، تا بتوان در بررسي كاربرد رهگفت هاي ارتباطي اين محيط كاري از آن بهره جست. بر اساس تحليل پيكره و يافته هاي پژوهش رهگفت هاي ارتباطي در پنج دسته از يكديگر باز شناخته شدند؛ روايات عمومي، روايات سازماني، تعارفات، گفتارهاي ميانه و گفتارهاي ارتباطي- اجرايي. همچنين، برآيند به عمل آمده نشان مي دهد كه برآورد و ارزيابي فعاليت سازماني، ايراد رفع مسئوليت، انتقاد از روند انجام فعاليت، اظهار ناخشنودي از شرايط كاري و ابراز هويت سازماني، در كنار رهگفت هاي اجرايي از جمله كاركردهاي رهگفت هاي ارتباطي است. بر اساس برآيندهاي پيش گفته، پيشنهاد مي شود كه به نقش روش شناختي و معرفت شناختي «تحليل گفتمان سازماني» در بررسي طبيعت گفتمان سازمان توجه بيشتري شود؛ زيرا بكارگيري اين روش كيفي، موضوعي محوري در درك و برداشت درست از پديده هاي پيچيده سازماني و امري مهم در واكاوي فرهنگ سازماني به شمار مي رود. افزون بر اين، از اين روش نوين مي توان براي افزايش آشنايي پژوهش گران با گفتمان سازماني و همچنين در امر آموزش منابع انساني و گسترش سرمايه اجتماعي نيز بهره جست.