مطالعه‌ تطبيقي ايجاد و توسعه‌ نسل‌هاي اول و دوم شهرهاي جديد: نمونه‌ كره‌ جنوبي

مقاله‌ حاضر با تمركز بر فرايند تغيير و تحول در رويكردها و گرايش‌هاي مؤثر در زمينه‌ سياست شهرهاي جديد، ايجاد و توسعه‌ نسل‌هاي اول و دوم شهرهاي جديد را با استناد به نمونه‌ كره‌ جنوبي مورد مداقه قرار داده است. نسل اول شهرهاي جديد اين كشور با دو پيش‌زمينه‌ رشد سريع شهرنشيني، صنعتي‌شدن و رشد اقتصادي منتج از آن، پي‌ريزي و همراه مي‌گردد. از جمله چالش‌هاي شهري قابل توجه در اين دوره، فقدان مسكن و عرضه‌ ناكافي آن، شكل‌گيري و رشد اسكان غيررسمي به‌ويژه در ارتباط با سئول و متعاقباً تمركزگرايي و لزوم تعادل در منطقه‌ كلان‌شهري سئول است. شهرهاي جديد نسل دوم كه نخست با عملكرد تدارك و عرضه‌ مسكن در ناحيه‌ پايتخت برنامه‌ريزي مي‌شوند، آغازگر جرياني هستند كه به‌واسطه‌ كاهش نرخ رشد جمعيت و توجه همزمان به توسعه‌هاي مجدد در كنار جديد، بر توسعه‌ كيفي، تدريجي و برنامه‌ريزي‌شده در قالب پروژه‌هايي با مقياس كوچكتر، اما متعدد نسبت به گذشته، متمركز است. امتداد اين حركت، تمركززدايي از شهر و منطقه‌ كلان‌شهري سئول، توسعه‌ يكپارچه منطقه‌اي و در نهايت، تعادل قلمرو ملي كره‌ جنوبي را از منظر آمايش سرزمين، هدفگذاري كرده است.