بررسي مدل پيش بيني فرسايش بادي IRIFR1 و مقايسه آن با اندازه گيري مستقيم فرسايش بادي با استفاده از دستگاه سنجش فرسايش بادي(W.E. meter) در دشت سگزي اصفهان

براورد مقدار فرسايش بادي در دشت هاي ايران از مهمترين الزامات براي برنامه ريزي و انتخاب مناسب ترين روش هاي كنترل فرسايش است. در اين تحقيق از دو روش شامل استفاده از دستگاه سنجش فرسايش بادي به عنوان روشي فيزيكي- صحرايي و همچنين روش IRIFR1به عنوان يك مدل شاخصي براي اندازه گيري و برآورد توان فرسايشي و رسوبدهي در بخشي از دشت سگزي استان اصفهان استفاده گرديد. ابتدا تيپ ها و رخساره هاي مختلف اراضي دشت سگزي اعم از دشت سر لخت، اپانداژ و پوشيده تفكيك گرديد. به منظور اندازه گيري توان رسوبدهي اراضي از طريق كاربرد دستگاه سنجش فرسايش بادي ابتدا در هر كدام از رخساره هاي اراضي به ازاء سرعت هاي مختلف باد مقدار فرسايش خاك در مدت يك ساعت با استفاده از دستگاه سنجش فرسايش بادي اندازه گيري شد. با آناليز گلبادهاي ايستگاه شرق اصفهان ساعات تداوم وزش هر دسته يا كلاس سرعت باد در طول سال برآورد گرديد. در پايان با تجميع حاصل ضرب هاي تداوم هر دسته از سرعت باد در فرسايش پذيري ساعتي آن، نرخ فرسايش پذيري هر يك از رخساره ها تعيين گرديد. به منظور كاربرد مدل IRIFR1نيز ضمن مراجعه به صحرا امتيازات مربوط به هر شاخص به رخساره داده شد ودر پايان توان رسوب دهي رخساره ها برآورد گرديد. نتايج به دست آمده نشان داد كه توان فرسايش بادي و رسوب دهي اراضي رخساره هاي مختلف دشت سگزي از رگ درشت، رگ متوسط، رگ ريز و جلگه رسي بين 0/2، 2/13، 3/21 و 1/74 تن در هكتار در سال متغير است. از سوي ديگر مقادير بدست آمده از هر دو مدل در رخساره هاي مختلف بين 5 تا 30 درصد تفاوت نشان مي دهد، اين در حالي است كه متوسط مقدار رسوب دهي بدست آمده از روش IRIFR1در حدود 11 درصد كمتر از مقادير بدست آمده از روش كاربرد دستگاه سنجش فرسايش بادي مي باشد.