كشف و تكامل صناعتي سبك ساز

Discovery and Development of a Style-Making Figure

سبك ها در جريان طبيعي تحولات تاريخي تغيير مي‌كنند و تكامل مي يابند. در جريان اين جابه‌جايي و تغيير، برخي شاعران نقشي كليدي و حياتي ايفا مي كنند. اين شاعران براي رهايي از ابتذال و دوري از سنت هاي ادبي مكرر و مبتذل، به نوجويي مي‌پردازند و با تلاش براي ايجاد گسستي ميان خود و سنت هاي پيشين، به خلق عناصر نو دست مي زنند. اين هنرمندان يا خود به خلق صناعتي تازه دست مي‌يازند، يا صناعتي از اسلوب‌هاي پيشين را كه به چشم ديگران نيامده است برمي گزينند و با تكامل آن، به سبك شخصي خود صبغه‌اي خاص مي بخشند، يا با معرفي آن صناعت به شاعران ديگر سبك خود را مي‌پرورند. حافظ نمونه بارز يكي از اين هنرمندان است. اين جستار مي كوشد، ضمن تشريح ـ دوباره‌ـ صناعت «استعاره ايهامي كنايه»، به‌منزله صناعتي آميغي و موجود (به‌صورت ناخودآگاه و نه با علم به قضيه)، در شعر پيش ‌از حافظ، نقش او در را كشفِ جدي و تكميل اين صناعت و استفاده معتدل از آن و نيز انتقال آن به سبك هندي، كه اوج به‌كارگيري اين صناعت است، نمايان كند.

Styles in the normal course of historical development change and evolve, and in the process of this movement and change, some poets play a vital role. These poets try to be inventive in order to escape banality and repeated and shallow literary traditions, and by creating a rift between themselves and former traditions they introduce new elements. These artists either create new figures or take an old but neglected one and develop it to give a special flavor to their personal style, or by introducing it to other poets they help in developing a new style. Hafiz is a good example of such artists. This article is an attempt to describe the figure "ambiguous metaphor of irony", as a mixed and already known figure (though unconsciously, not consciously), in the poetry of the poets before Hafiz, his role is highlighted in the rediscovery and serious development of this figure and its moderate use and finally its transference to the Indian style where it had its highest development.