داستان تمثيلي؛ ساختار، تفسير و چندمعنايي

Allegory: Structure, Interpretation and Polysemy

چندمعنايي در داستان هاي تمثيلي، افزون‌بر بافت معنايي و فهم مخاطب به‌منزله ويژگي‌هاي بيروني حاكم بر تفسير، با ويژگي هاي ساختاري اين متون نيز رابطه دارد. هدف مقاله حاضر بررسي نقش ويژگي هاي ساختاري و روايي داستان تمثيلي در ايجاد تفاسير متعدد از اين متون است. ازآنجاكه تفسير متن تمثيلي همواره بر يك خط داستاني و براساس كنش‌هاي داستاني انجام مي گيرد، بررسي چندمعنايي نيز به تعداد خطوط داستاني در داستان هاي تمثيلي وابسته است. بنابراين، چندمعنايي تمثيل را مي توان نتيجه دو فرايند روي دو محور متفاوت دانست: محور هم‌نشيني و محور جانشيني. در نخستين فرايند، تفاسير گوناگون با خطوط متعدد داستاني متناظرند. اين خطوط داستاني نيز خود نتيجه تعدد پي‌رفت ها و شخصيت هاي تمثيل هستند. در دومين فرايند نيز فقط يك خط داستاني و با توجه به بافت‌هاي معنايي متعدد مي تواند تفاسير گوناگون از تمثيلي واحد را ارايه دهد. اين تقسيم‌بندي نتايجي نيز در زمينه چندمعنايي نمادهاي ادبي مي تواند درپي داشته باشد.

In allegories polysemy relates not only to the context and the audience’s understanding but also to the structural characters of these texts. This paper investigates the function of structural and narrative properties in the creation of multiple interpretations of an allegory. Focusing on the events and following a unique story-line is the most important trait in helping to read the allegories. Thus, polysemy in allegories is also related to the number of the story-lines. Therefore, polysemy in allegories depends on two axes: paradigmatic and syntagmatic. In the first process, multiple interpretations are parallel with the various story-lines. These lines are themselves the result of the many characters and sequences. But in the second process, polysemy is only one story-line and based on the various textual meanings may offer different interpretations of one allegory. This classification may lead to some important results in the polysemy of literary symbols in literary texts.