بررسي قلمرو دين و تبلور آن در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران

يكي از مهم ترين محورهاي مباحث كلامي ديني معاصر در جهان اسلام، مبحث «قلمرو دين» و يا «گستره شريعت» است كه مشخص شدن آن، حيطه قانون گذاري بشر را در حوزه هاي مختلف حقوقي بيان مي كند. درخصوص قلمرو دين، به طور كلي دو رويكرد حداكثري و حداقلي وجود دارد. پذيرش هريك از اين دو رويكرد، تاثيرات زيادي در نظام حقوقي هر كشور خواهد گذاشت. قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران كه برآمده از نگاه حداكثري به حاكميت دين در عرصه هاي مختلف اجتماعي و سياسي است، درصدد جاري ساختن اراده خداوند در كليه شئونات زندگي جامعه ديني ايران است. اين مطلوب، از اصول متعدد قانون اساسي و خصوصاً اصل چهارم آن قابل برداشت و استنتاج است. اين مقاله با بررسي رويكردهاي حداكثري و حداقلي به دين، به تبيين نگاه قانون اساسي به قلمرو دين و عوامل موثر در حداكثري شدن اين نگاه مي پردازد.