تحليلي بين زباني از پارامتر ضميراندازي در زبان فارسي

A Cross Linguistic Analysis of Prodrop Parameter in Persian

پارامتر ضمير اندازي را مي‌توان همان "محدوديت نياز به فاعل" در نظر گرفت كه در اولين مطالعات زايشي در اين زمينه توسط پرميوتر (1971) مطرح شد (جگلي و سفير 1991) . براساس اين پارامتر زبان‌هاي فاعل تهي (null subject) يا ضمير انداز (prodrop) در جملات زمان‌دار مي‌توانند داراي فاعل‌هاي ناملفوظ باشند و در مقابل زبان‌هاي غير ضميرانداز الزاماً ضمير فاعلي با نمود آوايي دارند. به موجب اين پارامتر، زبان‌هاي دنيا در دو گروه عمدۀ زبان‌هاي ضميرانداز يا فاعل تهي و غير ضميرانداز قرار مي‌گيرند. مسئلۀ مهمي كه در اين مقاله به آن پرداخته مي‌شود اين است كه زبان‌هاي ضمير انداز عليرغم اين‌كه داراي ويژگي‌هاي مشترك هستند رفتار كاملاً يكساني ندارند و مي‌توان آنها را در چهار زيرگروه مختلف قرار داد كه عبارتند از زبان‌هاي ضميرانداز ثابت(Consistent null subject)، ضميرانداز پوچواژه‌اي(Expletive NullSubject) ، ضميرانداز نسبي(Partial null subject) و ضميرانداز كلامي(Discourse ProDrop) (روبرتز و هولمبرگ2010). در اين مقاله رفتار مشترك زبانهاي هر زير گروه مورد بررسي قرار مي‌گيرد و با توجه به ويژگي‌هاي زبان فارسي، جايگاه اين زبان در اين طبقه‌بندي مشخص مي‌گردد. پي بردن به اين موضوع در بررسي پديده‌هاي نحوي در اين زبان‌ اهميت پيدا مي‌كند، بالاخص هنگامي كه زبان‌شناسان سعي داشته باشند پديدۀ نحوي را به صورتي تبيين كنند كه منجر به دست يافتن تعميمي گردد.

The Null Subject Parameter (NSP) can be defined based on ‘Subject Requirement Constraint’ of Perlmutter (1971) (Jaeggli & Safir 1989). According to this parameter, Null Subject Languages may have phonologically null subjects in tensed sentences whereas nonNull Subject Languages require phonologically realized subjects. Then all languages of the world can be divided to two subgroups: prodrop or null subject languages and nonnull subject languages. However in this article we want to show in spite of some similarities, the null subject languages have different properties and they are divided to four subgroups: consistent, expletive, discourse and partial null subject languages. This article deals with common properties of each subgroup and investigates justifying each of them based on null subject parameters of Rizzi (1982). It also studies the behavior of Persian and tries to find the status of Persian in such classification. This issue is critical especially when linguists want to investigate a syntactic phenomenon in Persian and try to achieve a generalization in this area.