كارناپ و نقش وي در فلسفه تحليلي

Carnap and His Contribution to Analytical Philosophy

فلسفه تحليلي را، كه از اواخر قرن نوزدهم شكل گرفت و تا اواسط قرن بيستم به اوج خود رسيد، مي توان مبتني بر سه رويكرد كليدي دانست: تجربه گرايي با تمركز بر «اصل تحقيق پذيري»، توجه به منطق به مثابه يك ابزار، و تحليل زباني. كارناپ يكي از مهم ترين متفكراني است كه با تمركز بر اين سه رويكرد، نقش تعيين كننده اي در پيشرفت و كارآمدي فلسفه تحليلي داشته است. هدف اين پژوهش بررسي تاثير متفكران بزرگي همچون فرگه، راسل و ويتگنشتاين بر «تفكر تحليلي» كارناپ و سپس بيان تاثير رويكرد وي بر كارآمدي فلسفه تحليلي در سه محور اصلي آن است. در نهايت، تلاش شده است با بيان تفصيلي و نوآوري هاي وي در اين سه محور، خوانش جدي تري از فلسفه تحليلي ارايه شود.

Analytical philosophy which developed in the late 19th century and culminated in the middle of the 20th century is based on three basic approaches: empiricism which is centred on the principle of verifiability, considering logic as a tool, and linguistic analysis. Concentrating on these three approaches, Carnap, one of the brilliant scholars, has played a pivotal role in the development of analytical philosophy. The present paper aims at examining the effect of such great scholars like, Ferge, Russel, Vitgenschtien on Carnap`s analytical philosophy and showing the effect of his approach on the development of analytical philosophy. This paper seeks in its last part to offer a new no-nonsense approach to analytical philosophy by presenting a Carnap`s detailed exposition and innovations in these three areas.