اثربخشي درمان بين تشخيصي بر نشانه هاي افسردگي، اضطراب و تنظيم هيجان

افسردگي و اضطراب دو طبقه از اختلال هاي بسيار شايع و همبود هستند. ميزان بالاي افسردگي و اضطرابِ همبود، مداخلات درماني را اغلب پيچيده مي سازد. مدل درمان بين تشخيصي، مبتني بر مهارت هاي تنظيم هيجان براي دامنه گسترده اي از اختلال هاي هيجاني قابليت كاربرد دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان گروهي بين تشخيصي بر نشانه هاي افسردگي، اضطراب و تنظيم هيجان انجام شد. تعداد 34 نفر از دانشجويان مبتلا به افسردگي و اضطراب همبود، پس از ارزيابي باليني اوليه و احراز شرايط پژوهش، انتخاب و در دو گروه درمان بين تشخيصي (16 نفر) و كنترل (18 نفر) گماشته شدند. گروه آزمايشي، 8 جلسه درمان هفتگي بين تشخيصي را دريافت كرد. شركت كنندگان مقياس افسردگي بك (BDI-II)، مقياس اضطراب بك (BAI) و پرسشنامه تنظيم هيجان (ERQ) را در سه مرحله­ پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري 2 ماهه تكميل كردند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه درمان بين تشخيصي در كاهش نشانه هاي افسردگي، اضطراب و نيز تعديل راهبردهاي تنظيم هيجان اثربخش است. دست­اوردهاي درماني، در پيگيري 2 ماهه نيز حفظ شده است. با توجه به تاثير درمان بين تشخيصي در بهبود نشانه هاي افسردگي و اضطراب و تنظيم هيجان در دانشجويان، اين نتايج براي متخصصان باليني و مشاوران دست اندركار در مراكز مشاوره دانشگاهي تلويحات كاربردي دارد.