نقش واسطه اي هويت معنوي در رابطه بين دلبستگي به والدين و همسالان با تاب آوري

هويت معنوي به عنوان تعريف و شناسايي خود بر اساس معنويت و تجارب معنوي، از جمله سازه هايي است كه در سال هاي اخير توجه محققان را به خود جلب نموده است. ماهيت پديدارشناسي معنويت و دشواري اندازه گيري آن از جمله عواملي بوده اند كه سبب شده است بررسي علمي هويت معنوي تنها از چند دهه گذشته از سر گرفته شود. با توجه به پژوهش هاي كمي بسيار اندك در اين زمينه، هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي هويت معنوي در رابطه بين دلبستگي به والدين و همسالان با تاب آوري بود. شركت كنندگان اين پژوهش 280 نفر (174 دختر، 106 پسر) از دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه شيراز بودند. ابزارهاي مورد استفاده شامل مقياس دلبستگي به والدين و همسالان (IPPA)، پرسشنامه هويت معنوي (SIQ) و مقياس تاب آوري كانر- ديويدسون (CD-RIS) بود. نتايج نشان داد كه دلبستگي به والدين و همسالان به صورت مستقيم و نيز غير مستقيم و از طريق ابعاد هويت معنوي پيش بيني­كننده تا ب آوري است. به اين صورت كه دلبستگي به والدين به واسطه باورهاي ماورايي و دلبستگي به همسالان به واسطه باورهاي اخلاقي تا ب آوري را به صورت مثبت پيش بيني مي كند. در مجموع، يافته­ هاي پژوهش حاضر نشان داد كه روابط عاطفي با افراد مهم زندگي به واسطه هويت معنوي تاثير بسزايي در تاب آوري افراد دارد. با توجه به نقش هويت معنوي و ابعاد آن در سازگاري و مقابله با مشكلات، نتايج اين پژوهش مي تواند راهگشاي مشاوران و متخصصان حوزه سلامت باشد.