زمينه هاي نهادي بروز نگراني در تجربه زيسته ايرانيان

روند تحولات در جامعه ايرانينشان از پررنگ شدن «نگراني» در زيست جهان ايرانيان دارد. ما جامعه شناسان به نگراني درباره مسائل اجتماعي خو گرفته ايم اما اينك اين خود نگراني است كه تبديل به مسئله شده است. مراحل اصلي چرخه زندگي به ويژه پس از نوجواني در ايران امروز به گونه اي روزافزون نگران زا گرديده است. كنكور، شغل يابي، ازدواج، خريد مسكن، فرزند زايي، تربيت فرزند، سلامتي، بازنشستگي، مرگ و.... در تجربه معاصر ايرانيان با نگراني هايي زيادي همراه است كه امنيت رواني را سلب نموده و اخلاق فردي و اجتماعي را به مخاطره انداخته است. اين مقاله با بهره مندي ازنظريات باربالت، بك، گيدنز و باومن در پي تبيين زمينه هاي ساختاري ايجاد نگراني است. روش اين مقاله تحليل ثانويه است و از آمارها و داده هاي نهادي موجود استفاده مي نمايد. به نظر مي رسد در ايران «تزلزل نهادي» زندگي را پيش بيني ناپذير و نگران كننده ساخته است. مقاله با مرور شاخص هايي در نهادهاي مهم كشور مانند اقتصاد، خانواده و بوروكراسي نشان مي دهد كه چگونه اين ساختارها زندگي روزمره را پيش بيني ناپذير ساخته و از اين رو سبب ناامني هستي شناختي گشته اند. ناامني هستي شناختي نگراني را در تجربه زيسته ايرانيان تشديد كرده است. اين وضعيت نگران زا را فقدان نهادها و سازمان هاي رفاه اجتماعي كارآمد تشديد كرده است.