مقايسه اثر دو روش توانبخشي سنتي و لباس فضايي بر حس عمقي افراد مبتلا به كشيدگي رباط خارجي مچ پا

The Comparison of Effects of Traditional and Suit Therapy Methods of Rehabilitation on Proprioception of People who suffer from Lateral Ankle Sprain

هدف: كشيدگي رباط خارجي مچ پا يكي از شايعترين آسيبها در ورزشكاران است كه يكي از دلايل اصلي بروز آن مشكلات حس عمقي است. با توجه به احتمال بالاي بروز مجدد كشيدگي رباط خارجي مچ پا توانبخشي اين آسيب بسيار اهميت دارد، لذا هدف اين تحقيق مقايسه اثرات تفكيكي و تركيبي دو روش توانبخشي سنتي و لباس فضايي بر حس عمقي افراد مبتلا به كشيدگي رباط خارجي مچ پا بود. روش بررسي: تعداد30 نفر مرد و زن مبتلا به كشيدگي رباط خارجي مچ پا به صورت داوطلب در اين تحقيق شركت كردند و به طور مساوي در سه گروه توانبخشي قرار گرفتند. افراد به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقيقه تحت تمرينات توانبخشي قرار گرفتند. حس عمقي افراد قبل و بعد از هشت هفته توسط دستگاه اندازه‌گيري حس عمقي مچ پا مورد ارزيابي قرار گرفت. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون آنوا استفاده شد (0/05>p). يافته‌ها: نتايج تحقيق تفاوت معني‌داري را در حس عمقي مچ پا بين سه روش توانبخشي نشان داد (0/026=p). روش تركيبي به طور معني‌داري اثر بخش‌تر از روش سنتي بود (0/024=p)، اما بين روش تركيبي با لباس فضايي (0/236=p) و روش لباس فضايي با سنتي تفاوت معني‌داري مشاهده نشد (0/928=p). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد روش تركيبي تاثير معني‌داري بر حس عمقي مچ پا نسبت به روش سنتي داشته باشد، اما نياز به بررسيهاي بيشتر در گروههاي بيشتر افراد با گروههاي سني مختلف و ناتوانيهاي عملكردي بيشتر يا كمتر است تا بتوان به جمع‌بندي جامعي رسيد.

Purpose: Lateral ankle sprain is one of the most common injuries among athletes mainly result in the problem of proprioception. Regarding the high possibility of reinjuries, the rehabilitation of this injury is so important, therefore the aim of this study was to compare separate and combined effects of traditional and suit therapy methods of rehabilitation on proprioception of people who suffer from lateral ankle sprain. Methods: Thirty men and women suffering from lateral ankle sprain participated voluntarily in this study. They were divided into three groups of rehabilitation. All individuals participated in rehabilitation were under training for eight weeks (three sessions each week for 45 minutes each session). Proprioception was assessed using proprioception system of ankle before and after eight weeks. Data were analysed using Analysis of Variance test (p<0.05).  Results: The results of the present study showed significant difference in proprioception between three groups (p=0.026). The combination method was significantly more effective than traditional method (p=0.024), however, no significant differences were noted between combination with suit therapy method (p=0.236), and also between suit therapy with traditional (p=0.928). Conclusions: It seems that the combination method has a significant effect on proprioception in comparison with traditional method. However, further studies with larger sample size with groups of different ages and more or less disabilities are needed to reach to a more comprehensive conclusion.