ارزيابي استقامت عضلات مركزي در زنان ورزشكار با بي‌ثباتي مزمن مچ پا

Evaluation of Endurance of Core Muscles in Female Athletes with Chronic Ankle Instability

هدف: كشيدگي رباط خارجي مچ پا يكي از رايج‌ترين آسيب‌هاي مرتبط با ورزش مي‌باشد. طبق تخمين‌هاي صورت گرفته، بيشتر افراد با كشيدگي رباط خارجي، دچار بي‌ثباتي مزمن مچ پا مي‌ شوند. بنابراين شناسايي عوامل مرتبط با آسيب امري ضروري مي‌باشد. هدف از انجام اين پژوهش ارزيابي شاخص استقامت عضلات مركز در زنان ورزشكار با بي‌ثباتي مزمن مچ پا بود. روش بررسي: تعداد 15 ورزشكار با بي‌ثباتي مزمن مچ پا (سن 3/5±25 سال، قد 8/5±167/6 سانتيمتر، وزن6/1±64/8 كيلوگرم) و 15ورزشكار سالم (سن 4/2±0/26 سال، قد 4/7±168/9 سانتيمتر‌، وزن 7/3±62/1 كيلوگرم) با استفاده از روش‌هاي نمونه‌گيري انتخاب شدند. استقامت عضلات مركز با استفاده از روش McGill ارزيابي شد كه شامل تست استقامت فلكسور‌هاي تنه، اكستنسورهاي تنه و خم‌كننده‌هاي جانبي دو طرف تنه بود. داده‌ها با استفاده از آزمون مانووا (MANOVA) و t مستقل آناليز شدند. يافته ‌ها: ورزشكاران با بي‌ثباتي مزمن مچ پا داراي تفاوت معنادار در زمان استقامت در مقايسه با ورزشكاران سالم بودند (0/001>p،13/18=f) و بيشترين ميزان ارتباط بي‌ثباتي مزمن مچ پا با استقامت عضلات مركز به ترتيب مربوط به استقامت اكستنسورهاي تنه (0/62=PES)، فلكسورهاي تنه (0/51=PES)، خم‌كننده جانبي سمت راست (0/38=PES) و چپ تنه (0/31=PES) بود. همچنين تفاوت معنا‌داري در نسبت زمان استقامت فلكسور/ اكستنسور و خم‌كننده جانبي راست تنه/ سمت چپ تنه مشاهده نشد. نتيجه‌ گيري: بر طبق مطالعه حاضر ورزشكاران با بي‌ثباتي مزمن مچ پا نسبت به ورزشكاران سالم از استقامت كمتري در عضلات مركز برخوردار مي ‌باشند. لذا به مربيان، درمانگران و ورزشكاران پيشنهاد مي‌ شود كه ارزيابي استقامت عضلات مركز را در برنامه‌ هاي پيشگيري و توانبخشي از آسيب كشيدگي رباط و بي‌ثباتي مچ پا لحاظ كنند.

Purpose: Lateral ankle sprain (LAS) is one of the most common sport related injuries. It is estimated that most of the individuals who suffer from LAS develop chronic ankle instability(CAI), therefore detection of contributing factors to this injury is essential. The aim of present study was to evaluate the endurance of core muscles in patients with chronic ankle instability in female athletes. Methods: Fifteen athletes with CAI (Mean±S.D: age=25±3.5years, height=167.6±8.5cm, weight=64/8±6/1kg) and fifteen healthy female athletes (Mean±S.D: age 26±4.2 years, height=168.9±4.7 cm, weight=62.1±7.3kg) were selected with nonprobability sampling. We used the method of McGill to assess endurance of core muscles that include trunk flexors, trunk extensors and bilateral side flexors. Data were analyzed using MANOVA test and independent sample ttest (p≤0.05). Results: Athletes with CAI showed significant difference in the time of endurance tests in relation to healthy athletes (f=13.18, p= 0.00). The most related muscle endurance to CAI were back extensors (PES=0.62) and after that, trunk flexors (PES=0.51), right side flexors (PES=0.38) and left side flexors (PES=0.31), respectively. There were no significant differences in the ratios of flexor / extensor and right side flexors / left side flexors tests. Conclusion: Based on the result of this study, the endurance of core muscles was lower in patients with CAI, so it would be suggested that trainers, physicians and athletes consider core endurance assessment in prevention and rehabilitation to avoid athletes from ankle sprain and instability.