پديدارشناسي ، نقد شكاكيت و ضرورت هستي شناسي وحدت گرا

هگل ناشناختني ماندن شيء في نفسه را در فلسفه كانت معادل با شكاكيت دانسته و علت آن را در روش نقادي جستجو مي كند. چرا كه از نظر او سنجش امكان معرفت پيش از مواجهه با متعلقات معرفت به معناي از پيش مفروض گرفتن سوبژكتيويسم است. در اين مقاله نخست نشان داده مي شود كه هگل چگونه با نگارش پديدارشناسي اولاً اصل پروژه نقادي را به رسميت شناخته و ثانياً بديلي در برابر روش نقادي كانتي ارائه مي دهد كه گرفتار معضل از پيش مفروض گرفتن سوبژكتيويسم و در نتيجه شكاكيت نباشد. سپس با نظر به تفاسير مختلفي از پديدارشناسي كه آن را به عنوان برهاني عليه شكاكيت قلمداد كرده اند، ثابت مي شود كه نتيجه پديدارشناسي نه اثبات كفايت مفاهيم ذهني براي اطلاق بر شيء في نفسه كه ضرورت وجود ايده مطلق براي امكان معرفت است؛ چرا كه از يقين بي واسطه آگاهي نمي توان حقيقت جهان خارج را استنتاج كرد و وحدت هستي و معرفت تنها ذيل ايده مطلق ميسر مي شود.