شاخص هاي محيط شناسي امنيت بين الملل

بررسي شاخص هاي محيط امنيتي بين الملل مبتني بر سياست بين الملل هر كدام از بازيگران، براساس اتخاذ سياست هايي شكل مي گيرد كه به بهترين وجه منافع ملي آنها را تأمين كند و چنانچه محيط را مكاني جغرافيامدار بدانيم كه تابعيت رفع نيازهاي انساني و اجتماعي شدن او را در قالب اهداف مشخص و نظام مند تعريف نموده تا امكان هويت جمعي را تحقق بخشد، بنابراين بازيگران محيط امنيتي در صحنه بين المللي همواره در پي قابليت هاي نهفته در محيط تعيين و احصاي شاخص هاي مهم بوده و رويكردهاي مؤثر مديريت شاخص هاي ياد شده را مورد بررسي و تحليل قرار داده اند؛ به منظور دركي بنيادين از محيط امنيت بين الملل، با روش تحقيق كيفي و گردآوري، جستجو و پيمايش اسنادي و كتابخانه اي با استفاده از روش شناسي فراتحليل، به مطالعه محيط شناسي در امنيت بين الملل پرداخته و نتايج حاصله از تحقيق، ضمن برشماري اصول و ويژگي هاي حاكم بر محيط شناسي بين الملل (موقعيت جغرافيايي و حوزه قلمرو، منافع ملي و اهداف بازيگران، شناخت نيات و رفتار بازيگران، تهديدها و آسيب پذيري ها و توانمندي ها و قابليت ها) به شاخص هاي مهمي (همكاري، تعارض، تعهد، وابستگي، سلطه و نفوذ سيطره جو) دست يافته و براساس تجارب بازيگران و اتخاذ سياست هاي تصميم گيري و راهبردها و رويكردهاي مؤثر در مديريت شاخص هاي محيطي (بين الملل) پنج رويكرد كلي در قالب توازن قوا (تعادل)، حد تعارض (اشتراك منافع)، همكاري و همگرايي، اتحاد و ائتلاف و واگرايي مورد بررسي قرار گرفته است. در شرايط كنوني، اتخاذ هر يك از رويكردها و مقتضيات محيط امنيتي روابط بين الملل، هر بازيگر را با كاهش حداقل تهديدها و آسيب پذيري ها و حداكثر استفاده از قابليت ها و فرصت هاي ممكن و چه بسا با تلفيق يا تركيب رويكردهاي ممكن و جرح و تعديل آن در شرايط و مقتضيات زماني مواجه مي نمايد.