بررسي سازه‌انگارانه و نئورئاليستي روابط راهبردي ايران و سوريه (2015 - 1979)

روابط راهبردي ايران و سوريه در سه دهه گذشته مصداق يكي از ديرپاترين اتحادها در منطقه خاورميانه بوده است. ريشه‌هاي اين روابط راهبردي را مي‌توان در تغييرگفتمان نظام ايران ناشي از پيروزي انقلاب اسلامي و ايجاد سازه‌هاي ارزشي جديد از يك طرف و تهديدات مشترك اين دو بازيگر در منطقه از طرف ديگر جستجو كرد، موضوعي كه به‌ويژه در بحران اخير سوريه نمود و بروز بيشتري يافت. از اين رو، در پژوهش حاضر با بهره‌گيري از يك چارچوبي توصيفي و تحليلي در صدد پاسخ به اين سؤال هستيم كه چه عواملي در شكل‌گيري و تداوم روابط راهبردي اين دو كشور طي سال‌هاي پس از انقلاب اسلامي ايران تا وقوع بحران سوريه به عنوان دو نقطه عطف بنيادين در تاريخ سياسي منطقه خاورميانه مؤثر بوده است؟ در اين مقاله مناسب‌ترين نظريه‌هايي كه قابليت تبيين اتحاد پيچيده و راهبردي ميان ايران و سوريه داشته‌اند، شناسايي شده و در ميان آنها از دو نظريه سازه‌انگاري و نئورئاليسم استفن والت براي تبيين روابط راهبردي دو كشور بهره گرفته شده است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه در بين نظريات موجود در روابط بين‌الملل، بهترين مدل تبييني براي بررسي منافع راهبردي مشترك ايران و سوريه در سال‌هاي موردمطالعه، تركيب دو نظريه سازه‌انگاري و نئورئاليسم استفن والت مي‌باشد.