واكاوي محدوده و قلمرو «قاعده سلطنت» نسبت به سُلطۀ انسان بر اعضاي بدن

Analysis of the Realm and Domain of the “Rule of Authority” Regarding the Human’s Authority over His Body Organs

با نگاهی به ادله‌ قاعده، آنچه از مفهوم موافق «كتاب» و «سنت» در خصوص سلطنت بر اموال بدست می‌آید حرمتِ تصرف دیگران در نفس انسان است كه این ربطی به اثبات سلطنت او بر نفسِ خود ندارد و محدودۀ اِعمال ولایت انسان بر اعضای خود در نزد عقلاء مبنی بر سلطنت بر هرگونه تصرفی و در هر عضوی مشخص نیست و سیره اجمال دارد. بر فرض مجمل نبودن سیره و اینكه سیره بر هر گونه تصرفی و در هر عضوی دلالت كند، مباحثی همچون حرمت «ضرر بر نفس» و «قتل نفس» و ... به عنوان محدود كنندة این سلطنت نمی‌تواند مورد استناد قرار گیرد، چه اینكه ادلة آن، دلالتی بر این زمینه ندارند و نمی‌توانند حاكم بر قاعده باشند و مطلب از این جهت قابل خدشه نخواهد بود.

With regard to the evidences of the rule, what is inferred from the Qur’an and the Tradition (sunna) about the matter of authority over possessions, is the impermissibility of other’s invasion of human self, which is totally unrelated to the assertion of one’s authority over oneself. The realm and the quality of human’s authority over his own organs are not known to the wise, as the relevant points about this matter are insufficient in biographical literature of the Prophet (sīra). In case that one considers the biographical literature of the Prophet as sufficient for proving the permissibility of every kind of man’s authority over his own organs, the issues such as the prohibition of “causing harm to oneself”, “killing oneself” and etc. cannot be applied to restrict this authority, for the proofs of the prohibition of such acts have no implications with respect to this authority, and cannot rule it out. Thus it will cause no flaws in the argument.