مقايسه ي هوش معنوي و خودپنداره، در دانش آموزان دختر نابينا و بيناي دوره ي متوسطه ي دوم شهر تهران

سابقه و اهداف: از آنجايي كه هوش معنوي و خودپنداره مي تواند بر رشد همه جانبه ي دانش آموزان مؤثر باشد؛ در اين پژوهش، هوش معنوي و خودپنداره ي دانش آموزان دختر نابينا و بيناي دوره ي متوسطه ي دوم شهر تهران، در سال تحصيلي 94 - 95 مقايسه شده است.مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع علّي مقايسه يي است. جامعه ي آماري شامل همه ي دختران نابينا و بيناي دوره ي متوسطه ي دوم است كه در سال تحصيلي 94 95 در شهر تهران مشغول به تحصيل بودند. از آنجا كه، تعداد دانش آموزان نابينـا 50 نفر بود؛ به دليل حجم پايين اين بخشِ جامعه ي هدف، همه ي دانش آموزان، براي مطالعه درنظر گرفته شدند. بدين صورت كه به تعداد متناظر با حجم دختران نابيناي درحال بررسي؛ دانش آموزان دختر بينا نيز در پژوهش گنجانده شدند. به 100 نفر انتخاب شده در اين پژوهش (بينايان و نابينايان)، افراد نمونه اطلاق مي شود. روش نمونه گيري پژوهش حاضر، به صورت نمونه گيري در دسترس بوده است. براي سنجش هوش معنوي، از پرسش نامه ي هوش معنويِ علي بديع و همكاران (1389) (SI)؛ و براي سنجش خودپنداره، از پرسش نامه ي خودپنداره ي راجرز (1951) (SCQ) استفاده شده است. علاوه براين، تحليل داده ها با روش هاي آمار توصيفي؛ و در بخش استنباطي، با آزمون تحليل آنوا انجام شده است. اين پژوهش تمام موارد اخلاقي مرتبط را رعايت نموده است.   يافته‌ها: براساس نتايج به دست آمده، بين هوش معنويِ دانش آموزان نابينا و بينا، تفاوت معناداري وجود داشت (P<0.05). بدين صورت كه هوش معنوي در دانش آموزان دختر نابينا، به صورت معناداري، بيشتر از همتايان بيناي آنان بود؛ ولي اين تفاوت درباره ي خودپنداره ي اين دو گروه معنادار نبود.نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان داده كه درك و نگرش دانش آموزان نابينا نسبت به توانايي هايشان در سطح بالايي قرار دارد و هم طراز با همتايان بينايشان است.