هستي‌شناسي امر ايجابي: بررسي بنيان‌هاي هستي‌شناسي ايجابي ژيل دلوز نزد فلاسفه‌ پيشاكانتي و پساكانتي

Affirmative Ontology Study of Gilles Deleuze’s Principles of Affirmative Ontology among Pre-Kantian and Post-Kantian Philosophers

دلوز هستی‌شناسی خود را در مقام فلسفه‌ای پساكانتی عرضه می‌كند. دغدغه اصلی فلسفه پساكانتی، از سالامون مایمون تا هگل، ساختن متافیزیكی جدید پس از نقد كانت و تبیین مساله تكوین هستی بود. دلوز نیز با توسل به متافیزیك اسپینوزا و لایبنیتس و همچنین فلسفه نیچه، هستی‌شناسی جدیدی بنا می‌كند. این هستی‌شناسی، برخلاف هستی‌شناسی هگلی كه تكوین هستی را بر یك اصل نفی استوار كرده بود، این تكوین را بر مبنای امر ایجابی تبیین می‌كند. در نظر دلوز، نزد اسپینوزا و نیچه تلقی‌ای یكسره ایجابی از هستی وجود دارد كه می‌تواند برای بنیان‌نهادن یك هستی‌شناسی جدید به كار رود. در نهایت همین امر ایجابی است كه هم هستی‌شناسی و هم اخلاقی جدید را بنیان می‌نهد.

Deleuze presents his ontology as a post-Kantian philosophy. The main concern of post-Kantian philosophy, from Solomon Maimon to Hegel, was to construct a new metaphysics after critique of Kant and elucidation of the creation of existence. Resorting to the metaphysics of Spinoza and Leibniz as well as the philosophy of Nietzsche, Deleuze founded a new ontology. This ontology, contrary to the Hegelian ontology that had based the creation of existence on a negative principle, explains this creation on an affirmative basis. According to Deleuze, there is a totally affirmative impression of existence with Spinoza and Nietzsche that can be used for founding a new ontology. Eventually, it is this same affirmative notion that founds both a new ontology and ethics.