واكاوي و تحليل روايي از علم امام (ع) به لغايت با رويكرد نقد مدعيان دروغين

يكي از ويژگي هاي حجت هاي الاهي، دارابودن علم مخصوص امامت است. متكلمان و محدثان شيعه گستره هايي را براي اين علم تعريف كرده كه در ميان ديدگاه هاي آنان، حداقل ها و حداكثر هايي وجود دارد. آنچه مورد اتفاق شيعيان است، علم امام به حلال و حرام الاهي و معارف قرآني است كه از جمله معارف قرآني، علم به قرائت صحيح مي باشد؛ اما در برخي موارد، مانند توانايي سخن گفتن به تمام زبان هاي دنيا، ميان متكلماني همچون شيخ مفيد و محدثاني مانند شيخ صدوق اختلاف ديدگاه وجود دارد. شيخ مفيد اين محدوده را واجب عقلي ندانسته، اما شيخ صدوق آن را لازم مي داند. قابل ذكر است كه اهل بيت: از روش پرسش هاي علمي و علم امام به لغات، جهت شناساندن دروغ هاي مدعيان استفاده كرده اند. نتيجه اين بحث، آن كه اولا، برخي از متكلمين نيز اين امر را واجب عقلي دانسته اند؛ ثانيا، شيخ مفيد و تابعان ايشان اگر چه آن را از منظر عقل واجب نمي دانند، ممتنع نيز ندانسته اند، ثالثا روايات متواتر و معتبر بر لزوم اين صفت براي امام معصوم 7 دلالت دارد. روش اين مقاله توصيفي – تحليلي است كه به صورت تحليل روايي، ادعاهاي دروغين برخي از مدعيان معاصر را آشكار كرده است. بي ترديد عدم توانايي آنان در تسلط بر زبان هاي مختلف و معارف ديني گوياي باطل بودن ادعاي آنان است ودر واقع اين توانايي، معياري براي صحت و سقم ادعاي امامت محسوب مي شود.