تحليلي پيرامون سخت گيري اثبات جرايم در فقه اماميه

شريعت اسلام با اين كه بناي قوانين و احكام خود را بر تسامح و تساهل پايه گذاري كرده است، در اثبات جرايم، سخت گيري را مورد تأكيد قرار داده و از آن به عنوان راهكاري در جهت حمايت از متهم و جامعه سود برده است. در واقع شريعت به واسطه ي اين راهكار مي كوشد تا متقن ترين دلايل در عداد دلايل مثبته ي جرم قرار گيرد تا بدين طريق از يك سو منكرات و زشتي هايي كه در جامعه رخ مي دهد، پوشيده بماند؛ آبروي افراد كه حفظ آن يكي از مقاصد شريعت اسلام است لكه دار نشده و حرمتشان به آساني هتك نشود و كرامت انساني آنان محفوظ باشد و از سوي ديگر، مانع اشاعه ي فحشاء و زشتي ها در جامعه گردد؛ چرا كه آشكار شدن و كشف جرم، با انتشار اخبار مربوط به آن همراه است. در نتيجه اگر اخبار وقوع جرم در ميان مردم پي در پي منتشر شود، بزرگي گناه در نظر عامه ي مردم شكسته شده، قبح و زشتي جّرم از اذهان عموم زدوده مي شود و در نتيجه آلودگي به آن را آسان و ساده مي نمايد و اين خطرناكترين پديده اي است كه امنيت و نظام جامعه را تهديد مي كند.