گذر از برنامه درسي سنتي به برنامه درسي مبتني بر شايستگي

هدف مقالهٔ حاضر شناخت رويكرد مبتني بر شايستگي با توجه به مباني معرفت شناختي و الزامات آن در برنامه هاي درسي است. به اين منظور و براي پاسخ گويي به چگونگي حركت در جهت استقرار رويكرد مبتني بر شايستگي در برنامه ريزي درسي، روش تحليلي - توصيفي مورد استفاده قرار گرفته است. براساس يافته هاي اين مطالعه، توجه به شايستگي ها اگرچه سابقه اي طولاني دارد، اما طي دهه هاي اخير در نظام هاي آموزشي و برنامه هاي درسي، به ويژه در حوزهٔ تربيت حرفه اي و مهارت آموزي، مورد عنايت جدي واقع شده و الگوهاي توسعهٔ منابع انساني را تحت تأثير قرار داده است. مفهوم شايستگي مجموعه اي از دانش، مهارت، ارزش و نگرش ها را در بر مي گيرد كه براساس مبناهاي فطري موجود، تعاريف متفاوتي از آن ارائه شده است. نتايج اين بررسي نشان مي دهند كه دو انديشهٔ اساسي در رويكرد شايستگي وجود دارد؛ تفكر جزء گرا يا رفتاري و تفكر كل گرا يا تلفيقي. هر يك از اين دو نيز مبتني بر معرفت شناسي خاصي است كه اين مباني، عناصر برنامه و فرايند تهيهٔ آنها را نيز متأثر مي سازد.