ارزيابي انتقادي تعامل سازنده در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در سال هاي 84- 88

(Critical Evaluation of the Constructive Interaction in Foreign Policy of Islamic Republic of Iran (2005-2009

موضوع اين مقاله، تحليل ناكامي تحقق تعامل سازنده به عنوان آموزه محوري سند چشم انداز جمهوري اسلامي ايران در 1404 در سياست خارجي كشور، طي سال هاي 1384 تا 1388 است. پس از بيان مساله تحقيق و اثبات جنبه پرابلماتيك آن، راه حل نظري مساله از طريق مرور نظريه هاي سطح خرد و كلان تصميم گيري واكاوي شد. سپس نظريه تصميم گيري اسنايدر در سياست خارجي به عنوان چارچوب نظري پژوهش برگزيده و در اين چارچوب فرضيه پژوهش ارائه شد. پس از عملياتي كردن مفاهيم فرضيه و جمع آوري داده ها كه به صورت اسنادي و كتابخانه اي انجام شده است، از طريق روش تحليل روايت، فرضيه پژوهش ارزيابي و داوري شده است. يافته هاي تحقيق، بيانگر آن است كه عوامل عدم تحقق تعامل سازنده مندرج در سند چشم انداز جمهوري اسلامي ايران در 1404 در سطح كنشگر كليدي (رئيس جمهور) و در قالب مولفه هاي سه گانه توانايي، ارتباطات و اطلاعات، انگيزه وي قابل شناسايي است.

The present paper studies the application of the constructive interaction as the main doctrine of foreign policy of Islamic Republic of Iran in 2025 vision document in the period of 2005-2009. After the statement of the problem and explaining the importance of it, the micro and macro level theories of decision making are considered for solving the problem. The paper chooses Snyder's decision making theoretical framework and present its hypothesis in this framework. The method of data gathering is documentary and library materials and for evaluating and testing the hypothesis, the narrative method is used. The finding of the study shows that the non-fulfillment of the constructive interaction doctrine mentioned in 2025 vision document is due to main actor level (president) and within three determinants of him, namely: ability, communication, information and motivation.