رتبه بندي پايداري محيط زيست در استان هاي منتخب ايران: مقايسه روش AHP و TOPSIS

Ranking the environmental sustainability in selected Iranian provinces: A comparison of AHP and TOPSIS methods

بررسي وضعيت پايداري محيط زيست از جمله مسائلي است كه براي رسيدن به توسعه پايدار بسيار حائز اهميت است. به اين منظور در مطالعه حاضر پايداري محيط زيست برخي از استانهاي كشور با استفاده از دو روش فرآيند تحليل سلسله مراتبي (AHP) و تاپسيس (TOPSIS) در سالهاي 1385 و 1390 مورد ارزيابي و مقايسه قرار گرفته است. بر اساس نتايج حاصل از روش تحليل سلسله مراتبي، پايدارترين و ناپايدارترين استانهاي كشور در سال 1385 استانهاي كرمانشاه و مركزي و در سال 1390 استانهاي آذربايجان شرقي و كرمان مي باشند. در عين حال نتايج روش تاپسيس بيانگر اين نكته است كه در سال 1385 استانهاي گلستان و اردبيل و در سال 1390 استان هاي گلستان و كرمان به ترتيب پايدارترين و ناپايدارترين استان هاي كشور بوده اند. نتايج بررسيها نشان ميدهد با وجود اينكه هر دو روش تحليل سلسله مراتبي و تاپسيس در اولويت بندي استان هاي كشور روشهاي مناسبي هستند، منتها نتايج روش تحليل سلسله مراتبي از دقت و اطمينان بالاتري برخوردار بوده و اين روش به عنوان روش مطلوب پيشنهاد مي گردد.

It is important to assess the environmental sustainability in order to achieve the goal of sustainable development. For this purpose, in this study the environmental sustainability of some of the Iranian provinces has been evaluated and compared using two methods of AHP and TOPSIS in the years of 2007 and 2012. Based on the results from AHP, the most stable and the least stable provinces in 2007 were Kermanshah and Markazi, while in the year 2012 East Azerbaijan and Kerman were the most and least stable provinces. Based on the TOPSIS results, in 2007, Golestan and Ardebil and in 2012 Golestan and Kerman were the most and the least stable provinces in Iran. The results show that even though both AHP and TOPSIS methods are appropriate at prioritizing provinces, but the results from the AHP are the preferred ones.