روش هاي مواجهه با عدم قطعيت علمي در اصل احتياطي از منظر حقوق بين الملل محيط زيست

Legal instruments dealing for scientific uncertainty in precautionary principle from the perspective of International Environment Law

اصل احتياطي يكي از اصول مهم و اساسي حقوق بين ‏الملل محيط ‏زيست است كه همواره دولت ها و سازمان هاي بين المللي براي اجراي آن با مشكلاتي روبه رو هستند. يكي از مشكلات و معضلات اجراي اصل احتياطي در حقوق بين ‏الملل محيط‏زيست، ابهام در مسأله "عدم قطعيت علمي" است كه برخي از حقوقدانان تلاش نموده اند راه حل ها و راهكارهايي را براي رفع آن ارايه نمايند. از اين رو، تبيين اين مسأله مي تواند خلأهاي حقوقي ناشي از عدم اجراي صحيح اصل احتياطي را جبران نمايد. هدف اين پژوهش ارزيابي اجمالي روش هاي حقوقي براي مواجهه با عدم قطعيت علمي جهت اجراي اصل احتياطي است. براي مواجهه با عدم قطعيت علمي، روش‏هاي حقوقي و مديريتي مختلفي از قبيل رويكرد پروتكل– چارچوب، هيأت‏ هاي علمي مشورتي، قبول رويكرد‏هاي مديريتي، رضايت قبلي آگاهانه، ارزيابي اثرات محيط‏زيستي و نظارت، اقدامات موقتي و غيره پيشنهاد گرديده است. اين روش‏ ها در بسياري از معاهدات محيط ‏زيستي به خصوص پس از بيانيه ريو 1992 مورد توجه قرار گرفته است. اين تحقيق با مطالعه روش‏ها و تاكتيك‏هاي موجود در خصوص عدم قطعيت علمي، چگونگي اجراي مناسب­تر اصل احتياطي را در حقوق بين ‏الملل محيط‏زيست مورد تحليل و بررسي قرار داده است. علاوه بر آن با نگرش موردي، روش‏ هاي مواجهه با عدم قطعيت علمي در اصل احتياطي مندرج در كنوانسيون تغييرات آب و هوا 1992 تجزيه و تحليل شده است. ارزيابي روش هاي حقوقي مواجهه با عدم قطعيت علمي نشان مي دهد كه با توجه به مشكلات حقوقي موجود براي اجراي اصل احتياطي در حقوق بين الملل محيط زيست، هنوز اتفاق نظر و رويه مشتركي براي اجراي اين روش ها وجود ندارد . با اين حال در اين پژوهش پيشنهادهايي مبني بر اتخاذ روش واحد مبتني بر پراتيك دولت ها، اجراي آن در نظام داخلي كشورها و توسعه معاهدات محيط‏زيستي مبتني بر الزام اجراي اصل احتياطي شده است.

Considering the importance of the precautionary principle for development of international environmental law and taking into account that the "scientific uncertainty", is a problematic of the precautionary principle, this article tries to analyze the scientific uncertainties in the international environmental law’s context. In fact, one of the problems of implementing of the precautionary principle in the international environmental law the ambiguity on the issue of "scientific uncertainty" mentioned in many legal texts, both binding and non-binding. The purpose of this study is to describe the position and the role of scientific uncertainty in the realization of precautionary principle. This study explains the nature of legal gaps in the implementation of the precautionary principle in international environmental law. There are several legal methods and administrative procedures to dealing with the "scientific uncertainty", such as framework-protocol approach, scientific advisory boards, management approaches, prior informed consent, assessment and monitoring of environmental effects, temporary measures and so on. We can considerer these legal approaches and techniques in many environmental treaties, especially after the Rio Declaration 1992. Moreover, in the case study, the legal instruments dealing for scientific uncertainty in precautionary principle from the perspective of International Environment in the Convention on Climate Change in 1992 is analyzed. In this research, after studying the methods and techniques for dealing with scientific uncertainty, the suitable method to implement the precautionary principle in international environmental law has been analyzed. Due to legal problems for the implementation of the precautionary principle in international environmental law, still there is no consensus and common procedure for implementing these methods. However, this study suggests some solutions such as the practice of Governments, implementing the national system and development of environmental treaties based on the implementation of the precautionary principle.