بررسي بازنمايي انسان در هنرهاي حجمي ايران پس از انقلاب اسلامي تا پايان دوران دفاع مقدس در ارتباط با مدرنيسم هنري

A Study on the Figurative Sculptures from the Islamic Revolution to the End of the Iran-Iraq War with Regard to the Modernism

بدنه اصلي و پوياي هنرهاي تجسمي در ايران پس از انقلاب اسلامي تا پايان دوران دفاع مقدس داراي ماهيتي ديني و متعهد به ارزش هاي انقلاب اسلامي است. به رغم ناديده انگاري يا تقبيح پيشينه هنري بلافصل و دستاوردهاي آن، نفي مدرنيسم غربي، برتري محتوا بر فرم هنري و تلاش جهت تكوين و تلفيق فرم به منظور انتقال و تعامل هرچه بهتر محتوا و معاني با مخاطب عام، رجوع به نظريات و آراي نويسندگان و هنرمندان دستاوردهاي هنر متعهد را در اين زمينه كاملاً موفق ندانسته و بعضاً آن را متناظر با ويژگي هاي هنر مدرنيسم عنوان مي كنند. از اين رو مقاله حاضر، ضمن تمركز بر پيكرنگاري و بازنمايي انسان در آثار حجمي و هنر متعهد، به تبيين ويژگي هاي آن براساس شاخصه هاي هنر مدرنيسم مي پردازد. اين مقاله با هدف بررسي هنر پيكرنگاري ايران پس از انقلاب اسلامي تا پايان جنگ در پي پاسخ به پرسش هاي زير بر مي آيد: - انواع پيكرنگاري در مجسمه سازي ايران پس از انقلاب اسلامي كدام است؟ - هنر انقلابي و متعهد در ارتباط با مدرنيسم هنري و دستاوردهاي آن چگونه خوانش مي شود؟ روش تحقيق مقاله توصيفي_تحليلي و گردآوري اطلاعات آن به شيوه كتابخانه اي است. اين پژوهش گوياي آن است كه غالب آثار پيكرنگاري كه مانند ساير رسانه هاي هنري پس از انقلاب اسلامي درتلاش براي احراز عملكرد به عنوان رسانه اي جهت تعامل معاني و محتواي ديني، انقلابي و ارزشي همزمان درقالب آثار واقعگرايانه، انتزاعي و گسسته پديدار مي شود با ويژگي هاي بنيادي هنر مدرنيسم در تغاير و تضاد است.

The main stream art in Iran following the revolution till the end of the Iran-Iraq war is religious in nature and committed to the values of the Islamic revolution. Despite the ignorance or disapproval towards the pre-revolutionary artistic achievements, renouncing Western Modernism, priority of content to the form and the attempts to develop the forms to better convey and communicate the content and messages to public, some of the scholars and artists declared the results unsuccessful and in accordance to the Modernism after all. Therefore this paper, focusing on the study of the figurative sculpture and committed art in the mentioned time span attempts to revisit its characteristics with regard to the definitions and features of the Modernism. The revolutionary and committed art, devoted to the values of the Islamic revolution, remains active to this day. The examination of its development, may lead to a better understanding of its more recent qualities. This paper aimed at the study of figurative sculpture from 1979 revolution to the end of Iran-Iraq war, answers the following questions: - What forms do the figurative representations take in the post-revolutionary sculpture? - How is the committed art read with regard to the Modernism and its achievements? The research method was descriptive-analytical, based on library sources. The findings indicate that the post-revolutionary figurative sculpture, whether realistic, abstract or fragmented, like other artistic media, mostly attempts to play its role as a medium to convey the religious, revolutionary values and distances itself from the Modernism.