تحليل كاركرد «تمثيل داستاني» در پيرنگ داستان كوتاه

Analyzing the function of “Fictional Allegory” in the Plot of Short Stories

تمثيل، يكي از فنون بلاغي است كه كاركردهاي معنايي آن مورد توجه بسياري از اديبان قرار گرفته است. از ميان انواع تمثيل، نوع داستاني آن كه ساختاري روايي دارد، كاربردي وسيع در متون ادبي كلاسيك و معاصر فارسي داشته است. داستان معاصر نيز همانند شعر در موارد بسياري از كاركردهاي معنايي تمثيل بهره برده است. بررسي تمثيل هاي داستاني به كار رفته در داستان‌هاي كوتاه مدرن نشان ميدهد كه برخي از نويسندگان، اين آرايه را در كاركردي متفاوت از نوع معنايي آن به كار برده و در بخش ساختاري داستان نيز از آن بهره گرفته اند. به هدف بررسي اين كاركرد، پژوهش حاضر با مبنا قرار دادن آراي «برايان ريچاردسون» دربارۀ تأثير ساختاري ابزار بلاغي در داستان مدرن، به تحليل سه داستان كوتاه فارسي («مهدي»، «دوزيستان» و «قصه و غصه») پرداخته و نشان داده است كه تمثيل داستاني مي‌تواند علاوه بر كاركرد محتوايي، در ساختار پيرنگ داستان كوتاه مدرن نيز مؤثر واقع شود.

Allegory is one of the rhetorical devices that has attracted a great deal of attention from critics for its semantic functions. Among different types of allegory, fictional allegory which has a narrative structure has had a wide application in classical and contemporary Persian literature. Like poetry, contemporary story has benefited from semantic functions of allegory in many cases. Studying the fictional allegories used in modern short stories, illustrates that some authors have used this device not just for its semantic function, but also it in the structural part of the story. Aiming at studying this function, in this research three Persian short stories (“Mehdi”, “Amphibians”, “Fiction and Grief”) are analyzed based on the ideas of Brian Richardson about the structural effect of rhetorical devices in modern stories to show that in addition to its semantic function, fictional allegory has a role in the plot structure of modern short stories